هوش مصنوعی: وقتی شب غم تو بر زمین می‌افتد، من می‌ترسم از تیر غمگینی که بر دل دارم، و ناچار آسمان نیز از این غم دور می‌شود.

هوش مصنوعی: تو در آرامش و آسایش خوابیده‌ای، پس چه دلیل و اندوهی داری وقتی که کسی از روی غم و ناتوانی به درگاه تو پناه می‌آورد؟

هوش مصنوعی: به خاطر درد دل، زمین به مانند آسمانی پر از ستاره شده است. شب جدایی تو برای من بسیار سنگین است و هر بار در کنار این مشکل به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: او نمی‌بیند که خنجر در کنار او گذاشته شده و حالا که به زمین افتاده، دیگر از استخوان‌های پهلوی او خبری نیست.

هوش مصنوعی: از آن درگاه به خاطر خجالت نرفتم و دربان حتی یک شب هم به ناله‌ام گوش نکرد و پاسبان هم مرا رها نکرد.

هوش مصنوعی: در دل باغ، کودک گل در خواب است و از این غافل است که بلبل شب‌ها به خاطر نزدیکی به خاری که در آشیانش وجود دارد، نغمه سرایی می‌کند.

هوش مصنوعی: چه می‌توانی انجام دهی، اگر آتش درونت زبانه بکشد و در لحظه‌ای که دراز می‌کشی و دراز و گردان می‌شوی، آهی از دل برآید؟