هوش مصنوعی: ای عزیز من، با شدت عشقت خونم را به گرمی می‌ریزی، دست نازنینت را به سوی من دراز کن تا خونم از آستینم بریزد.

هوش مصنوعی: زبانت شیرینی و لبت از عسل و شهد پر است، اما تلخی و سختی زندگی به طور کلی وجود دارد. هنگامی که از لبخند تو گل‌ها عطر دل‌انگیز می‌پاشند، این نشانه‌ای از خوشی و لذت است.

هوش مصنوعی: نگذار چشم از زیبایی خط سیاه بردارد؛ زیرا اگر از نگاه تو دور شود، مانند هاله‌ای طلایی که دور ماه وجود دارد، دیگر نمی‌تواند آن زیبایی را ببیند.

هوش مصنوعی: هر کسی که شبی به خواب برود و چهره‌ات را به روشنی ببیند، می‌گوید: ماه چهارده به زمین آمده است!

هوش مصنوعی: ماه من، آیا این خط مشکین که به سمت من آمده، به خاطر زلف‌های چین‌دار اوست که مشک را فرو ریخته؟

هوش مصنوعی: وقتی که او با اضطراب عبور می‌کند، من به سرعت به دنبالش می‌روم؛ سپس از پشت او می‌افتم و او را در آغوش می‌گیرم تا او را از زین پایین بیاورم.

هوش مصنوعی: شب که شد، غیر از تو کسی نیست، لیوانت در دستانت است. روز به خاطر شرم از زیبایی‌ات، خون از پیشانی‌ام می‌ریزد.