هوش مصنوعی: اشک من مانند آب زلالی است که تازگی و طراوت را به درختی می‌بخشد، اما نمی‌توان به راحتی آن را توصیف کرد.

هوش مصنوعی: دل من همچون برده‌ای در چنگال غم است و اگر از حال من بپرسی، بدان که حال دل باخته هیچ وقت قابل بیان نیست.

هوش مصنوعی: بسیاری از گل‌ها و زیبایی‌های این باغ سرنگون شده‌اند، اما بلبل (پرنده‌ای نماد عشق و زیبایی) هنوز بال و پری دارد که نمی‌توان به سادگی توصیفش کرد.

هوش مصنوعی: درد من تنها این است که آرزو دارم پای تو را ببوسم؛ در دل دیگران افکاری وجود دارد که نمی‌توان آنها را بیان کرد.

هوش مصنوعی: مهمانی هر فردی به خاطر نوری است که در آن وجود دارد و من از زیبایی وجود تو روشنایی می‌گیرم، نوری که نمی‌توانم درباره‌اش صحبت کنم.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی دل من در سایه‌سار درختی است که هنوز نمی‌توان به‌طور کامل درباره‌اش سخن گفت، پس بهتر است که کسی بر فراز سرو ننشیند.

هوش مصنوعی: گفتی: آذر که مانند سگی در کنار بتان بود، حالا چه به روزش آمده است؟! اکنون به دنبال رمیده و فراری است، مانند غزالی که نمی‌توان درباره‌اش سخن گفت.