هوش مصنوعی: وقتی من در دام افتادم، در قفس سر و صدا و هیاهو به پا شد؛ اما هیچ‌کس در این شلوغی به من اجازه نمی‌دهد که در قفس جایی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: امشب در باغ، هیچ‌کس نتوانسته خوابش ببرد چون صدای نالهٔ پرندگان برمی‌خیزد؛ به نظر می‌رسد که یک بلبل تازه در قفس گرفتار شده است!

هوش مصنوعی: این مرغ باغ، که از درد و ناله‌ام می‌نالید، زمانی که به دام افتادم، غوغای بزرگی در قفس برپا شد.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر فراموشی صیاد در حال شکایت و ناله است. هر جا که در قفس، آواز پرنده‌ای به گوش می‌رسد، صدای دغدغه‌ها و دردهایم را می‌شنوم.

هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات فردی می‌پردازد که در عین آگاهی و تجربه زیبایی‌های بهار و عطر گل‌ها، هنوز در قفس و محدودیت قرار دارد. او از شوق و ذوق زندگی و زیبایی‌ها باخبر است، اما این خوشی‌ها را نمی‌تواند به طور کامل احساس کند، زیرا اسیر شرایطی است که او را از آزادی و لذت واقعی دور کرده است.

هوش مصنوعی: ای مرغ چمن، تا چه زمانی می‌خواهی از نغمه‌ام رنج ببرم؟ من هم می‌توانم فریاد بزنم و ناله کنم، اما در قفس گیر کرده‌ام!

هوش مصنوعی: ای کسی که به دنبال ما می‌آیی و با ما هم‌نوا می‌شوی، امروز در دامی گرفتاریم و فردا در قفسی خواهیم بود!

هوش مصنوعی: گفتی در آذرماه چرا شب و روز در عراقی‌ها ناله و گله است؟! اینجا تنها کسی که بدبختی‌هایش را با دیگران به اشتراک می‌گذاشت، اکنون در قفس تنها مانده است.