هوش مصنوعی: عهد دوستانه‌ای که با یار داشتم، از من دور شد و دیگر نتوانستم مانند گذشته به کسی اعتماد کنم. زمانه چنان گذشت که به هیچ کس نمی‌توانستم وابسته شوم.

هوش مصنوعی: گفتم دستت را به من بده تا عهد جدیدی ببندیم، اما او که خود بدعهد است، دستش را به من نداد تا شرمنده شود.

هوش مصنوعی: دستی که بر سینه من گذاشته شد، آرامشی را به من هدیه داد، در حالی که دیگران به خاطر دوری از یار خود بی‌قرار و ناآرام هستند.

هوش مصنوعی: در عشق او، نصیحت‌های دیگران برایم چه ارزشی دارد؟ وقتی که عشقم به او تمام وجودم را تحت تأثیر قرار داده و مرا از کار و زندگی بازداشته است!

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توان انتظار داشت که فردی که در وسط دریا غرق شده، با این وضعیت از این زنجیرهای طولانی خود را نجات دهد یا به ساعد دیگران برسد.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که در روز آخر زندگی‌اش، با یار خود دست در دست هم بگذارند و قرار و پیمان عشق را تجدید کنند.

هوش مصنوعی: من به او می‌گویم: از خاک قبر من دوری کن! و او به من پاسخ می‌دهد: از دامن خود دست برندار!

هوش مصنوعی: عشق مانند آتشی در جان من شعله‌ور شده و اکنون آن را احساس می‌کنم؛ تو گویی در هر جایی که می‌روم، آثار این آتش و تب داغ را با خود دارم!

هوش مصنوعی: دستی به کمکم آمد و پزشک به آرامی مرا به دور از مشکلات و دردها کشید؛ مردم به تمسخر می‌پرسیدند که چرا به دست خودت آسیب زدی؟

هوش مصنوعی: غافل از این‌که آتش دل من چنان است که وقتی نگاه می‌کند، درد من را بیشتر می‌کند و مثل ماری دستش را می‌زند.

هوش مصنوعی: من غم و درد او را به خاک سپردم و می‌سوزم که او نیز بسوزد. گور او را به دوستی در زمین گذاشتم.

هوش مصنوعی: در روزهای جوانی، اگر زندگی برآید و خوشی‌ها به پایان برسد، چه فایده‌ای دارد وقتی به پیری می‌رسیم و فرصت‌های گذشته را از دست داده‌ایم؟

هوش مصنوعی: امروز ساقی باده‌ای به من نمی‌دهد، پس چگونه می‌توانم فردا با حالت لرزانی که از مستی به وجود می‌آید، مواجه شوم؟

هوش مصنوعی: دلبران شهر به من توجه کرده‌اند و از هر طرف به سمت من می‌آیند تا دل مرا به دست بگیرند.

هوش مصنوعی: اینجا منظور این است که وقتی مشکلی برای من پیش می‌آید، بهتر است که به فردی فراموشکار که نمی‌تواند به من کمک کند، مراجعه نکنم.

هوش مصنوعی: یار، با دسیسه و نیرنگش بر دل من زخم زده و باعث شده که دردم افزایش یابد. او به گونه‌ای مرا در دام خود اسیر کرده که نمی‌توانم از چنگش فرار کنم.

هوش مصنوعی: نیمه شب، در حالتی غمگین و افسرده، در گوشه‌ای نشسته‌ام و از دوری یار خود نگران و ناراحت هستم.

هوش مصنوعی: من بر زانو نشسته‌ام و سرم پر از اندوه است؛ چشمانم از درد و غم خون آلود شده و دستانم خالی از زندگی است.

هوش مصنوعی: سخن در دنیای شعر و ادب، به سکوتی دچار شده است و از شراب و میگوها دوری گزیده است.

هوش مصنوعی: ناگهان، به رغم نیروی آسمان، بادی به جانم وزید که گره‌های قلبم را گشود و دست یار به موهایش به نوازش درآمد.

هوش مصنوعی: پرنده صبح، با خوشحالی و سرزندگی نوشیدنی دلپذیری را برمی‌دارد و با صدا و آهنگ زیبای خود، آرامش و نشاط را در فضا پخش می‌کند. او مانند طبل محکم و استواری است که در دست نوازنده می‌دود و موسیقی دلنشینی را به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: به خاطر شرم از این که دیشب وعده‌ام را عملی نکردم، به خاطر حیا، دختر زیبائی که در درگاه است، به خود پیچید و از من فاصله گرفت.

هوش مصنوعی: از شوق بسیار در را باز کردم و بیرون آمدم؛ اما به خاطر اضطراب دل و مستی، دستم می‌لرزید.

هوش مصنوعی: دست زیبا و نگارین او را به سمت خود می‌کشم، بله این کار عادی است، اما در برابرش خجالت می‌کشم.

هوش مصنوعی: شخصی با خود نوشیدنی و شیشه‌ای به همراه آورده است و با دست خود آن را به سمت من می‌آورد.

هوش مصنوعی: این بیت به اوضاع و احوال شاعر اشاره می‌کند. شاعر می‌گوید که او در شب به شدت مست است و خانه‌اش خالی از دیگران است. در این حالت، او نمی‌تواند به راحتی با کسی ارتباط برقرار کند و از هوشیاریش در چنین شرایطی، ابراز ناامیدی می‌کند. به عبارت دیگر، در حالی که او در تنهایی به سر می‌برد و حالت مستی دارد، نمی‌تواند از کسی کمک بگیرد یا دست یاری به سوی کسی دراز کند.

هوش مصنوعی: او به خاطر شرم سکوت کرده و من به خاطر ترس از جدایی خاموش هستم؛ با او بی‌آنکه حرفی بزنم، یک یا دو بار او را بوسیدم و دستش را گرفتم.

هوش مصنوعی: وقتی به شوق وصال محبوب، چند جام از شراب نوشیدم، احساس خوشی و نشاطی به من دست داد که شگفت‌انگیز بود.

هوش مصنوعی: او گفت: شب گذشته که وعده‌ام را خلف کردم، چه گذشت؟ گفتم: حال دل مرا نپرس، فقط از من دوری کن.

هوش مصنوعی: در میانه صحبت‌ها و گفت‌وگوها، نهایتاً هر دو طرف به حالتی رسیدند که به طور ناخواسته بر افکار و احساساتشان غلبه کرد و بی‌اختیار اشک ریختند.

هوش مصنوعی: از اشک چشمانم که مژه‌ام را خیس کرده است، به خاطر یاری که از طرف محبوبم دریافت کرده‌ام، با حالتی غمگین دست خود را بر مژه‌های اشک‌آلود گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: گفت: حالا که در حضور تو هستم، برای چه می‌گرید؟! من پاسخ دادم: این گریه به خاطر باران بهار نیست.

هوش مصنوعی: دل من از دست تو پر از ناله و گریه است، پس ای غم، بیشتر از این بر دل من نزن و لطفاً مرا رها کن.

هوش مصنوعی: در دل من به خاطر تو مدام تپش دارد، اگر به وجود من ایمان نداری، حالا دستت را بیاور تا ببینم.

هوش مصنوعی: تو از دور به من نگاه می‌کنی و نمی‌دانی که چقدر دلم به خاطر درد و سوزش درونیم داغدار و غمگین است.

هوش مصنوعی: از قاصد خودم می‌پرسم که چرا یک نامه را از من نگرفت؟ چند بار باید نامه را بوسه بزنم تا او از من عذرخواهی کند؟

هوش مصنوعی: ما وقتی نامه‌ای از قاصد نگرفتیم، حالا تصمیم دارم توضیح دهم که چه دلایلی باعث شد که از نوشتن آن نامه ناراحت باشم.

هوش مصنوعی: ای آنکه روی خود را از دیگران پنهان کرده‌ای، چهره‌ات را از دید غیر مخفی کن؛ ای کسی که دل را از من گرفته‌ای، از دل من دست بر مدار!

هوش مصنوعی: از ناله‌های عاشقان، چشمانت مانند سرمه می‌شود و از خون دوستان، در دستان زیبایت مرهمی ذهن می‌شود.

هوش مصنوعی: برنامه‌ات مثل چاه عمیق است، که چندین بار بر آن رشته زیبای مشکین، نقطه‌ای از عطر خوش را زده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر چهره‌ات دیده نشود، چشم‌ها کارایی نخواهد داشت؛ و اگر دامن تو از دست نرود، دستان نیز کاری نخواهند داشت.

هوش مصنوعی: قلبم را به امید تو رها کردم و اکنون دستم در دستان توست؛ از آن دل امیدوار خود، دستم را برداشتم.

هوش مصنوعی: غم از شمار تو خارج می‌شود و به شمار می‌آید؛ وقتی که دامن تو را روزی با دستانش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در مسیر جدایی از تو، ای گل ناز، من به خاطر غم و اندوهی که دارم، مثل یک گیاه خسته و پژمرده شده‌ام و دستم پر از خاردرد است.

هوش مصنوعی: هرگز از دل من گلی نمی‌شکفد، مگر اینکه به عشق وابسته باشد و بهار آن عشق در گلستان وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: کار جهانی به خاطر رفتار تو از بین رفته است، پس مواظب باش که به اسیران ظلم نکنی.

هوش مصنوعی: هرچند که ما در جهان مادی زندگی می‌کنیم و به ظاهر مسائل می‌نگریم، اما تأثیرات نیک و مثبت اعمال ما همچون سبزه‌هایی است که در خاک می‌روید. هر زمانی که ما کار خوبی انجام می‌دهیم، فرشتگان و نیروهای با ارزشی به حمایت ما می‌آیند و از ما پشتیبانی می‌کنند. دستان قدرت و حمایت الهی به یاری ما خواهد آمد و ما را در مسیر درست هدایت می‌کند.

هوش مصنوعی: او گفت: دشمنان در کمین هستند، وگرنه من همیشه در کنارت منتظر بوده‌ام و مانند حلقه‌ای به دور تو می‌چرخیدم.

هوش مصنوعی: لیلی به سمت ویرانه‌ی مجنون می‌رود و شتر بارکش او را می‌کشد، حتی اگر از افسار او بگریزد.

هوش مصنوعی: به خاطر این گروه چه کنمی؟ من که یار خود را از هیچ جا جز خود او نتوانسته‌ام به دست بیاورم!

هوش مصنوعی: گفت: برای حل مشکل این مردم فریب‌کار یا باید تلاش کنی و زحمت بکشی، یا با قدرت و زور آنها را زیر بار مسئولیت قرار دهی.

هوش مصنوعی: گفتم: حالا چه باید کرد؟ زیرا امسال هم من از فشار و سختی بی‌نصیب نیستم، مانند فردی که به سن و سال بالا رسیده و از توانش کاسته شده است!

هوش مصنوعی: او گفت: در کار عشق، صبر را ندیدم که پا به میان بگذارد؛ با تیغ سوزان، نه خار دستی از من شنید!

هوش مصنوعی: امروز ساقی میگوید که نمی‌تواند جامی به من بدهد؛ در فردا که از حال بی‌خوابی به تزلزل می‌افتم، چه کنم؟

هوش مصنوعی: گفت: اگر از قدرت، ثروت و صبر ناتوانی، پس از گفتگو و بیان کوتاه بیا؛ به خودت آسیب نزن.

هوش مصنوعی: ناله نکن، وقتی که قدرت و نیرویی در دستت نیست؛ زیرا دل تو گنجی دارد که مانند بزرگان با ارزش است.

هوش مصنوعی: من گفتم آیا در عشق مرا فریب می‌دهی؟ آیا می‌توانم در شاعری همچون کار دستی عمل کنم؟

هوش مصنوعی: امروز زمان مناسبی نیست و فرصت خوبی برای صحبت کردن ندارم. در این سرزمین، خوشی و زمان خوب از من دور است.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم این کشتی نظم را به دریا بیندازم، در حالی که هر کجا که بروید، غم مانند موج به سراغم می‌آید؟

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که نظم و ترتیب کمال، نشانه‌ای از آرامش و آزادی ذهن من است. زیرا وقتی که حواسم پرت است و نمی‌توانم تمام توجه‌ام را متمرکز کنم، به آن دست یابم.

هوش مصنوعی: هیچ ارتباطی با زیبای دلخواهی نیست که از دوستی به دست آورده‌ام؛ زیرا می‌توانم او را در کنار خود داشته باشم!

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم خود را سرور او بدانم و پای او را به زیر پا بگذارم؛ اما اگر بخواهم، مانند یک گوهر با ارزش، او را مورد مدح و ستایش قرار می‌دهم و دست او را گرامی می‌دارم!

هوش مصنوعی: من بدبخت شدم، زیرا به خاطر ظلم روزگار، کارهایم از دستم خارج شده و فقط دست‌هایم بی‌کار مانده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر تهمت‌هایم به من منت بگذارند و مردم شاد شوند، من هم اگر غم روزگار را کنار بگذارم، می‌توانم اوضاع را به هم بریزم.

هوش مصنوعی: اگر آسمان دستم را کوتاه کرده باشد، خوشحالم چون در برابر او، از خجالت دست دراز نکردم.

هوش مصنوعی: با وجود همهٔ دشمنی‌های دنیا، اگر به جای دو دستم چهار دست داشتم، باز هم می‌توانستم همچنان به تلاش ادامه دهم.

هوش مصنوعی: یک گروه، دستان نوازنده‌ای را می‌بینند که با او آشنا هستند؛ گاهی با پایش به رقص درمی‌آید و گاهی با دستانش ساز می‌زند.

هوش مصنوعی: دست سبزکننده نوشیدنی‌های خوشمزه و در عین حال مهربان، مرا در آغوش می‌گیرد و از جامی که پر از زیبایی‌هاست لطف می‌کند.

هوش مصنوعی: دست خود را به دست معشوقی زیبا و دلنشین بسپار؛ که او با محبت و دوستی، تو را به آرامش می‌آورد.

هوش مصنوعی: دوست وفادار و همدم، مانند دستی است که در لحظه‌های سخت و دردناک همیشه در کنارت هست و به عهد و پیمان خود پایبند است.

هوش مصنوعی: اگر آمدی، بدان که اکنون آنچه را که به تو گفتم، با دست خود قطع کردم و از کارهای دنیا مانند یک مرد دور شدم.

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده به دنبال نوشیدنی و می‌خواری است و خود را از تنهایی و انزوا به سمت می‌خانه می‌کشاند. او امیدوار است که نوشیدن این می‌تواند او را از مشکلات و سختی‌های زندگی‌اش رها کند. به نوعی، او به این باور رسیده که شاید این کار بتواند او را از دردسرهای روزگار آزاد کند.

هوش مصنوعی: من با وجود تمام مشکلات و سختی‌های زندگی، به طرز زیبایی نظم و ترتيب را در زندگی‌ام برقرار کرده‌ام تا به نتیجه‌ای خوب برسم و در این مسیر، به طور ناخودآگاه دست به اقدام می‌زنم.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، می‌پرسم که با چه ترفندی می‌خواهی مرا در این بازی شکست دهی؟ من نیز در این قمار به اندازه کافی در توانایی دارم.

هوش مصنوعی: در کار نظم و ترتیب، به من هیچ بهانه‌ای نیاور زیرا اگر به عشق واقعی پایبند هستی، باید با استقامت و صداقت پیش بروی.

هوش مصنوعی: در زمانی که گل‌ها شکوفا می‌شوند و درختان سرو سرسبز می‌شوند، بهار به کمک گیاهان پژمرده می‌آید و آن‌ها را احیا می‌کند.

هوش مصنوعی: درخت با برگ‌های زرد و خشتی خود را می‌پوشاند و شاخه‌هایش را مانند آستینی از رنگ‌های زیبا به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: به زودی گروه گروه دشمنان زیادی خواهند آمد که مانند گل های فراوانی در چمنزار می‌باشند؛ اما این دشمنان قادرند تا مانند دست زدن بر این سبزه‌ها، همه‌چیز را برهم بزنند.

هوش مصنوعی: اگر در رختخواب حریری استراحت کنی و تشک نرم داشته باشی، اما باز هم به خاطر غم و اندوه روزگار به سراغ من بیایی و مرا اذیت کنی، بهتر است که این کار را نکنی.

هوش مصنوعی: در کنار گل بنشین و به سوی درخت سرو نگاه کن. بر روی چمن دراز بکش و دستت را زیر سرت بگذار.

هوش مصنوعی: به اندازه کافی از زیبایی و هنر لذت برده‌ایم و نیازی به صدای بلبل یا زیبایی گل نیست؛ زیرا من دلبرانم را از عشق و خون دل می‌نگرم که در دستان خود نگار می‌زنند.

هوش مصنوعی: دوست و همدم پیدا نکن، زیرا کسی که بتواند به دیگران کمک کند، در روزگار سختی، خود برایت مشکل‌ساز خواهد شد.

هوش مصنوعی: گفتم: وقتی که همزبان نیست، پس هرگز نمی‌توان با زبان مشترک به انجام کار پرداخت. این کار به دست انجام نمی‌شود!

هوش مصنوعی: گفت: تو مانند بلبل هستی که آوازش بر دل‌ها تاثیر می‌گذارد و هنرش از میان هزاران کار و تلاش به دست آمده است.

هوش مصنوعی: سکوت نکن، تا از ستایش سرداران چیزی بیاموزی؛ این جمعیت به دلیل سرزنش‌ها، دست به شعار می‌زنند.

هوش مصنوعی: گفتم: از چه راهی می‌توانی دل را شاد کنی؟ او پاسخ داد: دوش (دیروز) برای من گوشواره‌ای به گوش آورد.

هوش مصنوعی: در باغ نظم، درختی را دیدم که شکوفه‌هایش هنوز کسی را به خود نخوانده و هیچ‌کس تا کنون نتوانسته به شاخه‌هایش دست بزند.

هوش مصنوعی: دست کمال، گلی را از درختی چیده و به دست دیگران می‌دهد؛ این گل به دست کسی می‌رسد که آن را با هزار دوست و همراه دیگر در دست دارد.

هوش مصنوعی: آن گل، شعری زیبا و تازه است که وقتی دست به دسته شدن می‌زنند، معشوقه دستش را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: برای از بین نرفتن زیبایی و هماهنگی شعر، حیف است که بدون استفاده از نوآوری و لطف هنری، فقط به لحن و قالب معمولی بسنده کنیم.

هوش مصنوعی: یک دسته گل به خود بگیر و خود را شاداب و سرزنده نگه‌دار، زیرا اگر دستت به خار برخورد کند، آسیب نخواهی دید.

هوش مصنوعی: گفتم که: دستم کوتاه است از گلی که زیبایی و کمالش در دستان او است.

هوش مصنوعی: من بی‌کمال هستم و با کسی که کمال دارد درگیر می‌شوم، اما این درگیری نتیجه‌ای ندارد چون او قدرتش بیشتر از من است و من خودم را خسته می‌کنم.

هوش مصنوعی: گفت: هرچند کمال بلبل قدیمی است، اما در ناله و فریادش نشانه‌ای برای تو ای مرغ زار وجود ندارد.

هوش مصنوعی: از صبحگاهان، شگفتی‌ای نیست که نوشتار تو جلوه‌ای از کمال را در دل ناتوانی به نمایش بگذارد، زیرا در شرایط دشوار، این زیبایی جلوه‌گر می‌شود.

هوش مصنوعی: آیا تو دیدی که چگونه رستم، به کمک سرنوشت و تقدیر، بر اسفندیار غلبه کرد؟

هوش مصنوعی: گفتم: چه کسی شایسته‌ی ستایش منِ فقیر است؟ او پاسخ داد: کسی که با دستانش بر شمشیر ذوالفقار زد.

هوش مصنوعی: علی که در بالاترین مقام قرار دارد، از نخستین روزها به عنوان برادر و پروردگار معرفی شده است.

هوش مصنوعی: ای کسی که در زیر دست تو هستی، هزاران دست تو را کمک می‌کنند. هر که به دست‌های تو نیازمند شود، از کار و زندگی‌اش بهره‌مند خواهد شد.

هوش مصنوعی: پیامبری که به صورت مخفیانه مأموریتش آغاز شد، مانند پیامبر دیگری که به نام مصطفی معرفی می‌شود، در ابتدا این هدایت را در دستان او قرار دادی و آشکار کرد.

هوش مصنوعی: پیامبر اسلام، که بهترین و برترین انسان‌هاست و آخرین پیامبر الهی محسوب می‌شود، در روز غدیر، تو را در کنار خودش مورد احترام و توجه قرار داد.

هوش مصنوعی: وقتی که تو بر فراز سرو ایستادی و زیبایی خود را به نمایش گذاشتی، جانشین تو با حکم خدا، برای بچه‌ها و بزرگ‌ترها دست به کار شد.

هوش مصنوعی: صحابه، چه نیکان و چه بدها، به طور یکسان و بدون کلام، به پیمان تو دست دادند از راست و چپ.

هوش مصنوعی: زمانی که درخت نخل خلافت به بار نشسته و شکوفه‌اش را عرضه کرده است، این گل سرو نیز به آن می‌نگرد و از زیبایی‌اش بهره‌مند می‌شود.

هوش مصنوعی: بر کسی که با سختی بر دوشش نشسته‌ای، بگذار که بر تو سختی بیاورد و در عوض، طلا و نعمت را به تو بدهد.

هوش مصنوعی: اگر بر دوش او قدم بگذاری و دستت به دامن عرش برسد، جای تعجب نیست که غریب نخواهی بود.

هوش مصنوعی: زمانی که پیامبر قصد داشت قلعه خیبر را فتح کند، دستور داد تا همه نیروها به پای دیوارهای قلعه جمع شوند.

هوش مصنوعی: تو از قلعه‌ای که دسترسی به آن دشوار است، به راحتی در را باز کردی و با یک دست آن را گشودی، در حالی که هزاران دست به خاطر سنگینی و دشواری در بسته شدنش تلاش می‌کردند.

هوش مصنوعی: وقتی بر تخت عدالت تکیه می‌زنی و روز قضاوت فرا می‌رسد، داد و انصاف تو به دست خداوند در اختیار تو قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: نه پلنگ به غزال آسیب می‌زند و نه عقاب به موهای حقار دست می‌زند.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن زیبایی و خونی است که در شکار و صید شکل می‌گیرد. به این معناست که نه در رنگ سیاه پرنده‌ای، و نه در رنگی که شیر از خون شکارش می‌گیرد، نباید غم یا افسوس دید. در واقع، این دو تصویر به نوعی نشان‌دهنده زندگی و مرگ در دنیای طبیعت و فرایندهای آن هستند که هر کدام زیبایی‌های خاص خود را دارند.

هوش مصنوعی: در برابر قانون تو، کسی مهربان‌تر نیست؛ به همین خاطر، همه افراد به دور آن قانون استوار شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر غرور و خودبینی خود، از کمک به دیگران و دست یاری به‌سوی آنها دراز نکردی، بدان که دشمن تو ممکن است در آینده بر تو غلبه کند و روزگار تو را به ورطه پرخسارت مشکلات هدایت کند.

هوش مصنوعی: در روز نبرد، وقتی که به آشناها در میدان جنگ نشان دهی، می‌توانی از دو طرف، یعنی از سمت راست و چپ، بر آنها تسلط پیدا کنی.

هوش مصنوعی: تو به سرعت و با نیرویی چون اسب، از جا به حرکت درمی‌آیی و با پاهایش، غبار آسمان و زمین را به گردن می‌زنی.

هوش مصنوعی: او تو را مانند نیزه‌ای در دست می‌بیند، از دو طرف آسمان؛ که بر دامن زمین با شکست دست خود فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: صورت تو مانند ستاره‌ای درخشان و بزرگ است؛ در غیر این صورت، چه چیزی از تو باقی می‌ماند در حالی که سوار بر اسب هستی و پاهایت بر زمین است؟

هوش مصنوعی: نهر آبی وجود دارد که به خاطر تیغ تند تو، دشمن تو را از زندگی باز می‌دارد و از آن نهر می‌گذرد.

هوش مصنوعی: شخصیتی به نام پرویز وجود دارد که بدنی نرم و ظریف دارد، و همچنین قادر است با قدرتی که دارد، دشمنان را به شدت آسیب بزند.

هوش مصنوعی: دشمنت که به خاطر او از آسمان به زمین افتاده، اگر از آب تیغی عبور کند، چگونه می‌تواند شعله‌ای از آتش بر دستانش بزند؟

هوش مصنوعی: فکر او از عناصر طبیعی مانند آتش، آب، باد و خاک نشأت نمی‌گیرد؛ بلکه اگر روزی روزگاری درگیری پیش بیاید، همه آن چهار عنصر را در مقابل هم قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: آتش فتنه را با آب تیغ نشان می‌دهی، زیرا همان قطره آب می‌تواند به اندازه یک مشت آتش انگیز باشد.

هوش مصنوعی: تو هم علمی را به باد می‌دهی، یعنی وجودش را از دست می‌دهی؛ اما آن که سرفراز و بلندمرتبه است، به این خاکی که تو زیر پا گذاشتی دست می‌زند.

هوش مصنوعی: تیغ تو، نشانه‌ای از تیزبینی و قدرت است که از جنس زایشی خاصی به وجود آمده؛ مانند یادگاری از دستی که موسی را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: دلیران با قدرت و勇ت خود، دست هایشان را به آستین می‌زنند تا آماده نبرد شوند، مانند این که وقتی آستین را کنار می‌زنند، برای شروع جنگ آماده می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر بر بازوهای تو، ماه و خورشید سوار شوند، تو ای سوار، اگر رمح را به درستی به کار ببندی، برتری و پیروزی را به دست می‌آوری.

هوش مصنوعی: در روز جنگ و جشن، همیشه دستت در دست من بود؛ نوک شمشیرت و کتابی که به زیبایی نوشته شده، نشان از تو دارد.

هوش مصنوعی: از هر چشمه به جای آب، طلا به طور خالص فوران می‌کند. generosity تو مانند دستانی که بر کمر کوهسار است، به همگان می‌رسد.

هوش مصنوعی: هرگز نتوانسته‌ام اختیار خود را از دست تو خارج کنم، جز در زمان بخشش و کرم، که در آن زمان هم، بی‌اختیار در دستان تو قرار می‌گیرم.

هوش مصنوعی: چشمم به راه مسافری بود که به خاطر او منتظر مانده بودم تا بالاخره آمد و من از انتظارش رهایی یافتم.

هوش مصنوعی: از شوق بخشش و دست generosity نمی‌توانی صبر کنی، که درست و مستقیم با رکوع خودت می‌گیری، ای پادشاه.

هوش مصنوعی: تو از غم و ناراحتی، خاتم را از من گرفتی و حالا با دلی سرشار از محبت و تسلی که به من بخشیدی، آن را دوباره به دست آورده‌ای.

هوش مصنوعی: در بهشت، حتی اگر مانند برق، شعله‌ای زیر تیغ پرتاب کنی، و در جهنم، اگر مانند ابر اشک بریزی، نتیجه‌ای نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: مالک در بهشت به مانند خلیل (ابراهیم) پای می‌نهد، و رضوان (فرشته در بهشت) دستش را به طور محترمانه و با ادب به نشانه احترام بر روی نار (آتش) می‌گذارد.

هوش مصنوعی: بوسه‌های بسیاری بر پای تو خورده‌ام؛ اما بر سینه‌ات، روزی دست نخواهم گذاشت.

هوش مصنوعی: ای می‌خر و سقت کوثر، بدان که خداوند به تو در بهشت چشمه‌سارهایی عطا کرده است.

هوش مصنوعی: با جامی در دست بگیر و از آب حیات که زندگی‌بخش است، یک دست را محکم بگیر و در هر سمتت صدها دست دیگر را مشاهده کن.

هوش مصنوعی: تنها من مانده‌ام که بر اثر شرم خود در گِل قرار گرفتم؛ در حالی‌که هر کجا که می‌روم، عطش وجودم را بیشتر می‌کند.

هوش مصنوعی: در آن روز، من را به گناه ننگر و لطف خود را ببین؛ مبادا که به خاطر بخشش و کرم تو، مرا از نظر بیندازی.

هوش مصنوعی: وقتی دل تو از غم و اندوه در حال نابودی است و جسمت هم ضعیف شده است، پس با تمام وجودت به کمک کسی که به او وابسته‌ای دست یازید.

هوش مصنوعی: از تأثیر و فشار عناصر و آسمان‌ها ناامید نشو، این را بدان که از چنگال هشت و چهار دست رها خواهی شد.

هوش مصنوعی: صبح با خوشی و لبخند آغاز شد و ستارگان چشمانشان را در حال گریه می‌بینند. اکنون که به زمان دعا رسیده، دست دعا را بالا بیاور.

هوش مصنوعی: تا زمانی که بارش باران باعث شکوفایی گل‌ها در چشم‌ها شود و در برابر آفتاب، درختان چنار به آرامی باز شوند.

هوش مصنوعی: هر روز دشمن تو به باغ می‌آید و گل را می‌چیند، اما تو بهار در هر بار نمی‌توانی به دست بیاوری.