هوش مصنوعی: آن دوست را به جایی بردند که او در آنجا با دوستانش جمع شده بود و فضای خوبی بر قرار بود.

هوش مصنوعی: تمام مردم به سمت قبر حرکت کردند و به دنبال عشق و محبت هستند.

هوش مصنوعی: گلشاه به آرامی و با زیبایی از میان باغ عبور می‌کند، در حالی که به طرز دلنشینی خوش‌حالی و شادی خود را نشان می‌دهد و گیسوانش در باد به آرامی می‌رقصد.

هوش مصنوعی: وقتی که وقت مرگ فرا می‌رسد، انسان باید آماده باشد و احساس نیاز به زندگی کردن را کنار بگذارد.

هوش مصنوعی: دستش را به سوی نردبان دراز کرد و با آنکه از بالای دیوار پایین آمد، در نهایت بر زمین افتاد.

هوش مصنوعی: بر زمین غلتید مانند کسی که هوشیار نیست، مانند مظلوم که در دست مردم به کشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: از درد و غم، بی‌راهه‌ای را باز کرد و گرفتار عشق آن دختر زیبای موی سیاه شد.

هوش مصنوعی: از ناراحتی دل او، حلقه‌هایی از غم به دورش افکنده شده است و این اندوه باعث شده که چشمانش با شادی آغشته شود.

هوش مصنوعی: گاه از چشمانش بر روی گل‌های لاله اشک می‌ریزد و گاه از موهایش عطر خوش را بر زمین پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: از غم و اندوه عشق، آن عاشق پرشور فریاد می‌کشد و چهره‌اش زخمی و آشفته است.

هوش مصنوعی: گور به شدت فشرده و تنگ شده است و بر روی آن، رنگ لاله‌ای نمایان شده است.

هوش مصنوعی: به دلیل زیبایی و لطافتی که در چهره او وجود دارد، خاکی که بر روی آن ریخته شده، مانند گلی شکفته و زنده شده است.

هوش مصنوعی: او می‌گفت: ای سرچشمه‌ی حقیقت، چه تدبیری به کار بردی که این‌گونه زیبا و مرتب ساخته شدی؟

هوش مصنوعی: چنین بود که من با تو عهد کرده بودم که هرگز دیگر مهمان من نمی‌شوی.

هوش مصنوعی: می‌گفتی که وقتی به دلم جایی برای تو باز کنم، همچنان هر چند وقت یک‌بار به تو نظر می‌اندازم.

هوش مصنوعی: در حال حاضر چه وضعیتی داری که در میانسالی، به زمین افتاده‌ای و جایگاه خود را از دست داده‌ای؟

هوش مصنوعی: اگر در زندگی‌ات دشواری و مشکلاتی پیش آمد، دوست عزیز، حالا اینجا هستم تا به تو کمک کنم و کنارت باشم.

هوش مصنوعی: او گفت: ای دلبر و فرزند دوست‌داشتنی‌ام، تو که زیبا و وفادار هستی، مالک و معشوق من.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به خاک نروم و تو را همدم خود ندانم، غم دل را پنهان نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: او این سخن را گفت و با خاک خشک در یک مکان مخلوط شد مانند مشک.

هوش مصنوعی: می‌گفت که دلیلی برای این شکیبایی وجود ندارد. وقتی که مرگ چه زمانی می‌تواند از بندهای دل من رهایی بخشد؟

هوش مصنوعی: چه حال و هوایی از جوانی‌ام دارم و اکنون چه کار باید بکنم با زندگی‌ام؟

هوش مصنوعی: من از زمانی که به دنیا آمده‌ام، با مشکلات و سختی‌ها دست و پنجه نرم کرده‌ام، گویی که به محض زاده شدنم، عذاب و رنج همراه من بوده است.

هوش مصنوعی: زندگی من به خاطر بدشانسی‌ام تحت کنترل نیست و روزی هم به هیچ چیز وابسته نخواهم بود و به شدت رها و آزاد خواهم بود.

هوش مصنوعی: کسی که به او خوش می‌گذرد و روزگار خوبی دارد، ناگهان زمانه‌ی فریبنده و بی‌رحم او را از من گرفت.

هوش مصنوعی: از ابتدا، سرنوشت ما را به یک مکان خاص هدایت کرد و همیشه ما را تحت حمایت عشق خود قرار داد.

هوش مصنوعی: وقتی که به یکدیگر وابسته شدیم و پیوند خوردیم، احساسات و قلب خود را به اتحاد و نزدیکی سپردیم.

هوش مصنوعی: ما هیچ‌گاه از یکدیگر خوشنودی و رضایت واقعی را ندیدیم، زیرا آن محبوب و معشوق من در زیر خاک و گل مدفون است.

هوش مصنوعی: اکنون که تو نیستی، ای عزیز و محبوب من، جهان برای من به زندانی تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، کسانی که به دوری از خدا و انجام کارهای ناپسند پرداخته‌اند، عذاب سختی را از خدای مهربان تجربه خواهند کرد.

هوش مصنوعی: کی ما را از دیگران جدا کرد؟ دل ما را به خاطر این دوری آزرده و رنجور کرده است.

هوش مصنوعی: اکنون که تو در زمان عهد من، جان پاک خود را فدای من کردی، ناگهان به زیر خاک رفتی.

هوش مصنوعی: اگر وفای تو را به جانم ترجیح دهم، با کمال میل می‌آیم و سرم را بر دامنت می‌گذارم.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و لطافت چهره‌ی محبوب اشاره دارد. در این تصویر، چهره‌ی زیبا و دلنشین او مانند گل است و موهایش مانند آبی خروشان و نرم به نظر می‌رسند. به طور کلی، احساساتی از عشق و محبت در این توصیف نهفته است.

هوش مصنوعی: همواره غم و اندوهی بر دل زمین و زمان حاکم بود و این وضعیت مانند نوحه‌گری بود که همیشه به سراغ دل‌ها می‌آید و خون جگر را می‌ریزد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به تو نزدیک شد، با زاری و ناله، دیگر نمی‌تواند به آن مکان برگردد.

هوش مصنوعی: از نوجوان و پیر و مرد و زن، همه دور هم جمع شده‌اند و انجمنی تشکیل داده‌اند.

هوش مصنوعی: تمام لشکریانی که در شام هستند و فرمانده آن‌ها، به خاطر اندوهی که در دل دارند، همانند باران‌های سیل‌آسا گریه می‌کنند.

هوش مصنوعی: ز آن نالهٔ دردآور و زاری که او داشت، هرکسی که او را می‌دید، از شدت تأثر خون گریه می‌کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که جان او خالی و مغزش تهی شد، مانند درخت سرو بلندی بی‌فروغ و بی‌حالت شد.

هوش مصنوعی: هوا به قدری داغ و سنگین شد که روح از بدن او جدا گردید و رها شد.

هوش مصنوعی: عشق و روی معشوقه‌اش را در برابر خاک نهاد و به او گفت: آیا من برای تو آمده‌ام و کسی حاضر است تا بار سنگین عشق را بر دوش بکشد؟

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم تو را ناراحت کنم، چون درد و محبت قلبم را با خود به همراه آورده‌ام.

هوش مصنوعی: او این را گفت و از محبت دنیا جدا شد، ناگهان آن چهره‌ی زیبا آرام گرفت.

هوش مصنوعی: وقتی او از بدنش دور شد، افرادی که او را دیدند، چشمانشان پر از اشک و خون شد.

هوش مصنوعی: آن معشوق زیبا از دنیای مادی رفته است، اما در عالم دیگر همچنان به یار وفادار خود عشق می‌ورزد.

هوش مصنوعی: این دنیا به همین شکل است و همه چیز بر اساس همین قانون پیش می‌رود، پس بهتر است ساده و خلاصه صحبت کنیم!

هوش مصنوعی: دو محبوب به دلیری و زیبایی از دنیا رفتند و با خود حسرت و اندوه به جا گذاشتند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از دیگران جز با وفا بودن به راه نادرستی و ظلم نرفته است.

هوش مصنوعی: این عبارت به این معناست که برای یکدیگر فداکاری و جانفشانی می‌کنند و این موضوع از اصول و ارزش‌های بنیادی زندگی است.