هوش مصنوعی: گلشاه متوجه شد که نمی‌تواند احساساتش را پنهان کند و از چیزی که باعث جدایی‌اش از عشقش شده، آزاد شده است.

هوش مصنوعی: از شدت درد و غصه، فریادی از دلش برآمد. سپس به زمین افتاد و بی‌هوش شد.

هوش مصنوعی: وقتی تیغی از سوی دشمن بر سرم فرود آمد، اشک خونین از چشمانم ریخت.

هوش مصنوعی: گلی که از زیبایی ماه می‌روید، مانند فندق است که بر روی زمین می‌افتد و عطر مشکینش را در فضا پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: سرو زیبای من دو شاخه شده و گلبرگ‌های رنگینش همچون زر زینت یافته است.

هوش مصنوعی: دستش را دراز کرد و پیراهنش را از بدنش پاره کرد و بر اندام نقره‌ای او افتاد.

هوش مصنوعی: به خاک افتاد و با ناچیزی ناله کرد، از دردش شکایت کرد و به شدت گریست.

هوش مصنوعی: می‌گفت ای قاضی، به دیگران حق را بده و بدان که هیچ‌کس از تو بی‌خبر از ناحقی نیست.

هوش مصنوعی: تو ارتباطت را با آن کسی که دلش سخت و بی‌احساس است، قطع کن، همان کسی که از دو دلی و تردید رنج می‌برد و نتوانسته تصمیم بگیرد.

هوش مصنوعی: چه کسی این دو دل که به هم پیوسته‌اند را از هم جدا کرده است؟ و چه کسی این دو دل خسته را که همیشه در کنار هم بودند، دچار رنج کرده است؟

هوش مصنوعی: او ما را از دو عذر و بخشش محروم کرد؛ نه چیزی را که می‌خواست به ما داد و نه چیزی که برایمان بد بود را از ما دور کرد.

هوش مصنوعی: او همچنان می‌گفت و در دل می‌خواست که مرگ بیاید و او را ببرد، در حالی که خون بر روی برگ‌های لاله می‌چکید.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از درد و جدایی خود می‌گوید و حسرت می‌خورد که آن معشوق خوب خود را از دست داده است. او به خاطر این فقدان دلتنگ و غمگین است و احساس ناامیدی می‌کند.