هوش مصنوعی: زمانی که دل از خانه‌اش بیرون می‌رود و قصد وداع دارد، به سمت گلستان می‌رود.

هوش مصنوعی: گل زیبای بهاری، با نرمی و محبت، به مادرش گفت: «بپاخیز، ای چهره نیکو!»

هوش مصنوعی: مرد دلشکسته را با مهربانی وداع کن و به او بگو که زود خوشحال شود.

هوش مصنوعی: دل عاشق به شدت مضطرب و نگران است و با هیجان و شور و حال به سمت معشوق خود می‌شتابد.

هوش مصنوعی: پوشش و لباس خود را به دور بینداز و آن را بر موهای سیاهش بپاش.

هوش مصنوعی: نرگس به خاطر دردش، خود را به درخت سرو آویزان کرده و خمیده است.

هوش مصنوعی: از پیش او به زمین افتادم و بر خاک صورت پاکش مالیدم.

هوش مصنوعی: سرو بلند و زیبا مانند فندق، با زیبایی و دلربایی خود، دانه‌ای از عطر و لطافت را به خاک خشک می‌پاشد.

هوش مصنوعی: او می‌گفت که از این بخت ناخوش و تیره نمی‌دانم چه کسی این چنگال سخت را بر جان من می‌زند.

هوش مصنوعی: از دوری محبوب، تنم در آتش است و نمی‌دانم دل تا چه زمانی چنین خواهد بود.

هوش مصنوعی: شخصی سرش را به سمت آسمان بلند کرد و با صدای بلند گفت: ای خدایی که عدالت را برقرار می‌کنی، به کمک من بیایید.

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که من چقدر بی‌صبر و دلتنگ هستم، و از این مشکل خسته شده‌ام.

هوش مصنوعی: آن سهی سرو را در آغوش گرفت و صورت آن نوبهار را بوسید.

هوش مصنوعی: به گل گفت: خداحافظ، امیدوارم از این دل شکسته و خسته‌ام راضی باشی.

هوش مصنوعی: باید به حال خودم زاری کنم، زیرا نمی‌دانم چگونه به وجود آمده‌ام و به زندگی آمدم.

هوش مصنوعی: او از شدت اندوه به شدت ناله می‌کرد و در جستجوی راهی بود که بر روی سنگی شفاف و درخشان حرکت کند.

هوش مصنوعی: یک خانم آمد و زره‌ای با نگین‌های زیبا و تزئینات فراوان بر تن داشت.

هوش مصنوعی: شاه برای یادگاری از گل داد، و کنار و بارهٔ راه تر که نشسته است.

هوش مصنوعی: چوپانی در حال رفتن به مرتع، به آرامی و با صدای دلنشین فریاد می‌زند. گلشاه با موهای زیبایش، به آرامی و با شادی به او پاسخ می‌دهد و همه چیز را زیبا و دلپذیر می‌سازد.

هوش مصنوعی: پس از اینکه گلشاه مدتی را در دشت سپری کرد و با دل‌سختی و رنج راه را پیمود، بلاخره به نقطه‌ای رسید که دوباره به عقب برگشت.

هوش مصنوعی: بره‌ای که در حال راه رفتن است، صداهایی از خود خارج می‌کند و به نرمی ناله می‌کند. در اینجا به حالت و حرکات نرم و ملایم او اشاره شده است.