هوش مصنوعی: در این بیت، گوینده به محبوبش خطاب می‌کند و او را با عنوان "جان جهان" معرفی می‌کند. او از محبوبش می‌خواهد که به او نزدیک شود و به وضوح او را درک کند، به گونه‌ای که حضورش را به چشم ببیند و احساس کند. این بیان، نمایانگر عشق عمیق و وابستگی گوینده به محبوبش است.

هوش مصنوعی: اگر به حقیقت و اصل موضوع پی نبری، باید بدانی که در آن مکان هم تو خود هستی و هم نیستی.

هوش مصنوعی: من راز تو را فهمیدم مانند جمله‌ای که درون گوهرها نهفته است. در این مسیر، سختی‌ها را پشت سر گذاشتم.

هوش مصنوعی: حالا راز خود را از من مخفی می‌کنی، اما نمی‌دانی چه بهایی باید بپردازی.

هوش مصنوعی: وقتی تو مرا به این مکان آوردی، حالا لطفاً تمام مسیر را هم به من نشان بده.

هوش مصنوعی: می‌خواهم لحظه‌ای از زندگی‌ام را مثل تو به دست آورم و به هدف‌هایم برسم.

هوش مصنوعی: هاتف به تو گفت که تو خود دیدی، حالا نمی‌دانی که کجا می‌توانی یک لحظه به وصالم برسی.

هوش مصنوعی: هرگز تنها به خودت نگاه نکن و از روی ظواهر قضاوت نکن. ابتدا سعی کن حقیقت را ببینی و درک کنی. وقتی که به درک حقیقت رسیدی، آنگاه می‌توانی چیزی بگویی و صدای حق را بشنوی.

هوش مصنوعی: به تماشای این موضوع بپرداز و ببین که چطور این موجود سرگشته و غافل از حقیقت خود شده است. تو نیز به خوبی می‌دانی که او از خود بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: این زمان هم، هم به خود آگاه است و هم در حالتی از بی‌خبری قرار دارد. در مقام کل، به‌طور کامل در حالت بی‌خودی است و از خود بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که ما در اینجا به راز و رمزهای خود می‌پردازیم، و در آنجا او همواره همراه و هم‌دل ماست.

هوش مصنوعی: این درخت، پرنده، صندوق و جواهر هر کدام دارای اسراری هستند که در این مسیر می‌توانند راهنمایی کنند.

هوش مصنوعی: او تنها کسی است که از راز ما باخبر است و در این مکان، در عمق وجود ما، باقی مانده است.

هوش مصنوعی: این زمان می‌خواهم به هدفم برسم و دائماً به او نزدیک‌تر شوم.

هوش مصنوعی: راز ما را کسی می‌داند که از خودگذشته و با یک نگاه به ما، به حالت بی‌خود و حیرت‌زده درآمده است.

هوش مصنوعی: این مکان هنوز آماده و کامل نشده است، زیرا نهایتاً برای رسیدن به پیوند و ارتباط با پادشاه نیازمند زمان و آمادگی بیشتری است.

هوش مصنوعی: صبور باش تا راز او را ببینی تا تو هم از آن اسرار بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: صبر کن تا ما اسرار خود را نشان دهیم و رازی که در دل داریم را فاش کنیم.

هوش مصنوعی: آنچه را که ما می‌دانیم، آشکار کنیم و رازهای نهفته را نیز نمایان سازیم.

هوش مصنوعی: در این لحظه، او به گونه‌ای غافل از واقعیت است که در آن حالت بی‌حواسی خود، بسیار خوشحال و راضی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: این زمان در وجود ماست و عدم در این مکان حاکم است، در اینجا همه چیز در حال حرکت و پیشرفت است.

هوش مصنوعی: به یک نگاه به استاد خودمان توجه کردیم و او از این نگاه ما به شدت متعجب و شگفت‌زده شد.

هوش مصنوعی: به جای این که فقط به جزئیات و ویژگی‌های کوچک بپردازیم، بهتر است به یک دید کلی و جامع از خود و وجودمان دست یابیم و همه جنبه‌ها را در نظر بگیریم.

هوش مصنوعی: از ویژگی‌های برجسته این پیر حکیم بهره‌مند شوم و در نهایت به هدف او دست یابم.

هوش مصنوعی: مدتی اینجا بایست و نترس تا ببینی این چه رازی است و نترس.

هوش مصنوعی: آتش نیازمندی به قدری دور از دسترس است که وقتی به آن نزدیک می‌شویم، مانند نوری درخشان حس می‌شود و ما را به خود جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: خودبینی باعث می‌شود که فقط به چیزهایی که در اینجا دیده‌اید توجه کنید و از آنچه که در اینجا انجام شده، غافل بمانید.

هوش مصنوعی: عشق ما به این شکل است که در نهایت نمی‌دانی چه راهی را باید بروی تا آرامش و خوشبختی را پیدا کنی.

هوش مصنوعی: عشق ما به این صورت است که ما سعی می‌کنیم آن چیزهایی را که پنهان هستند، آشکار کنیم.

هوش مصنوعی: عشق ما از درک عقل فراتر است و هرگز نخواهد دانست که یقین در کجاست، چرا که عقل همیشه در تردید به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: برای اینکه به نور پاک خود برسی، باید به خودسازی و تلاش بپردازی. بدون کوشش و صبوری، نمی‌توانی به این نور دست یابی.

هوش مصنوعی: در این زمان ما به یکدیگر نگاهی خواهیم انداخت و از عظمت و شکوه خود به یکدیگر خواهیم نگریست.

هوش مصنوعی: برای اینکه فانی شود و باقی بماند، باید در این زمان تمام گفت و گو را بیان کرد.

هوش مصنوعی: اگر از رازهایی که مربوط به روح و جان است آگاهی پیدا کنی، درک عمیق‌تری از وجود خودت و مسیر زندگی‌ات به‌دست می‌آوری. اگر هم در این راه گام برداری، به زندگی و مسیر خود بیشتر پی خواهی برد.

هوش مصنوعی: رمز من را نه عقل می‌داند و نه در این موضوع می‌تواند به درستی قضاوت کند؛ چرا که عقل چگونه می‌تواند به یقین برسد؟

هوش مصنوعی: راز من تنها در دل عاشقان است و بس. راز من امری است پنهان از خداوند و بس.

هوش مصنوعی: حقیقت اصلی در این است که برای درک امور عمیق‌تر، ابتدا باید از عقل و منطق معمولی فاصله بگیریم و آن را کنار بگذاریم.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به کمالی فراتر از مکان و زمان، باید روح تو از این گفتار بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: اگر بتوانی بوی این را حس کنی، می‌توانی از تمام هستی فراتر بروی و آن را درک کنی.

هوش مصنوعی: این رازها از دنیایی فراتر از عالم مادی است، ای عزیز. به عمق این موضوع پی ببر و نگذار غفلت تو را در خود غرق کند.

هوش مصنوعی: ناگهان از جانب خداوند متعال، یک نور از ذات او تابید و علمی آشکار شد.

هوش مصنوعی: پیر در آنجا به مدت طولانی در آتش سوزی به طور کامل سوخت.

هوش مصنوعی: شعله‌های آتش او از سر تا پایش را فرا گرفت و او با خوشحالی سوزانده شد و به خاکستر تبدیل گشت.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تمام وجودت به خاکستر تبدیل شود، انگار این پیر هرگز وجود نداشته است.

هوش مصنوعی: صدا همچنان به گوش می‌رسید و من مطمئن بودم که این اسرار به آگاهی‌ام افزوده می‌شوند، ای کسی که راه را می‌شناسی.

هوش مصنوعی: او به خاطر شادی و شوقی که دارد، به طور مداوم فریاد می‌زند و همچنان با شور و ذوق در حال سخن گفتن است.

هوش مصنوعی: در عشق تمام وجودش را تسلیم کرده بود و در حالی که صدایش در فضا هویدا بود، تصویرش ناپیدا بود.

هوش مصنوعی: او همچنان می‌گفت که تو در پایان کار، به تمام آرزوها و خواسته‌هایت رسیده‌ای.

هوش مصنوعی: از وقتی که به تو فکر می‌کنم، تمام وجودم به یقین و باور رسیده است و راهی که پیش رو دارم تحت تأثیر تو قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: من در عدم هستم، اما در حال حاضر به وجود تو یقین دارم که وجودی در عدم من است.

هوش مصنوعی: من در حالتی هستم که به نظر می‌رسد نیستم، و در پس پرده‌ها، هرچه هستم را در بر گرفته‌ام و به دور من می‌چرخاند.

هوش مصنوعی: من ابتدا نبودم و حالا به وجود آمدم؛ ازلی و ابدی هستم و همیشه خواهیم بود.

هوش مصنوعی: من از این درد و رنج بی‌نیازی یافتم، روح پاکم در عدم و نیستی قرار دارد.

هوش مصنوعی: در وجود من، هیچ چیز به طور قطع و واضح وجود ندارد؛ نه جهانی هست و نه من خودم در جهانی قرار دارم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که من خودم را واضح و روشن نمی‌بینم، اما تو کاملاً مرا درک کرده‌ای. به نوعی، وجود من برای تو پررنگ‌تر از خودم است.

هوش مصنوعی: من در تو سرگردان شدم و حالا که درون تو را درک کرده‌ام، احساس می‌کنم که از خودم دور شده‌ام.

هوش مصنوعی: راز من را تو به خوبی می‌دانی و هرچه که من گفته‌ام، در واقع از دل تو به زبان آمده است.

هوش مصنوعی: من و تو هر دو وجود داشتیم، اما اکنون به روشنی می‌بینم که آن وجود چه بوده است.

هوش مصنوعی: من همچون آینه‌ام و تمام وجودم به تصویر تو وابسته است. هر بار که به تو نگاه می‌کنم، چهره‌ام همچنان همچون آینه‌ای از روی تو بازتاب می‌یابد.

هوش مصنوعی: قلب من مانند دره‌ای وسیع و پردرخت است، تو قلب منی، تو چشمان منی، تو روح منی.

هوش مصنوعی: صبحگاهی در خواب حالتی به من دست داد که در دل من آرزویی نامشخص شکل گرفت.

هوش مصنوعی: حالت دلنشینی که در ظاهر این زمان وجود دارد، با احساسی عمیق در باطن همراه است.

هوش مصنوعی: اگر در جزئیات غرق شوی، کل را نمی‌بینی؛ اما وقتی به حالت نهان می‌روی و دور می‌شوی، حقیقت را به وضوح می‌یابی.

هوش مصنوعی: من تمام راه‌هایت را می‌شناسم و دیگر پرده‌هایم مانند پرده‌های ابتدایی نیست که گم کرده باشم.

هوش مصنوعی: اکنون همه چیز را جمع و جور کن تا من دیگر نمانم و فقط تو بمانید، والسلام.

هوش مصنوعی: ای خودی، مرا به وجود و زیبایی‌ات آشنا کن، تو جان بخش منی و من هم جانم را به تو تقدیم می‌کنم.

هوش مصنوعی: ابتدا و انتهای من را با اطمینان پر کن تا آن یقین به عیان و حقیقت تبدیل شود.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، هم در جسم و هم در بی‌جسمی به تنهایی دچار شده‌ام و حس می‌کنم که این تنهایی به خونم آغشته شده است.

هوش مصنوعی: من را به خود نزدیک کن، چهره‌ام را آشکار کن و اکنون جانم را حس کن، که جسمم از میان رفته است.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم که تو با لطف و فضل خود، به من کمک کنی و پیشرفتم را به سوی آرزوهایم راهنمایی کنی.

هوش مصنوعی: من را از این خودپرستی و منیت رها کن تا در این حالت بی‌وجودی به وحدت دست یابم.

هوش مصنوعی: من رازهایی را که دیده‌ام به تو می‌گویم، چون تو هم مثل من شده‌ای، پس شنیدنت ضروری است تا تمام ماجرا را بفهمی.

هوش مصنوعی: من وقتی به تو رسیدم، گم شدم و تنها بودم، بدون هیچ چیز. اما حالا با تمام شیدایی و عشق آمده‌ام.

هوش مصنوعی: من نه محیطی برای دیگران هستم و نه ناظمی برای آن‌ها. نه می‌توانم به عنوان یک شبان برای رمه‌ای عمل کنم.

هوش مصنوعی: دلم نه، اما با اطمینان می‌گویم که در این خودم، به حقیقت، قلبم به خودش وابسته شده است.

هوش مصنوعی: من در مسیر خود حرکت کردم و اکنون تنها نیستم، بلکه همیشه با تو همراه هستم و از این حقیقت آگاه شدم.

هوش مصنوعی: من عاشق تو شدم زمانی که چهره‌ات را به وضوح دیدم و عشق، من را به معشوقی ابدی تبدیل کرد.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که من هنوز از حجاب‌ها و پوشش‌های دنیوی رهایی نیافته‌ام و مانند سالکی هستم که در این زمان در مسیر خود حرکت کرده‌ام. به عبارتی، شخص در حال تلاش برای عبور از موانع و محدودیت‌های دنیوی است و در جستجوی حقیقت و روشنایی است.

هوش مصنوعی: من بی‌بدن هم هستم و با بدنم هم، اما در هر دو حالت روشن هستم یا نه، باز هم روشنم.

هوش مصنوعی: صورت من، نه حالت من، نه به معنای واقعی، نشان‌دهنده تقوا یا باطن من نیست.

هوش مصنوعی: من نه عاقل هستم و نه به درستی به عقل خود اعتماد دارم، اما در عشق، همواره صادق و راستگو هستم.

هوش مصنوعی: ما در واقع یکی هستیم، تو منی و من توئم. دیگر تفاوتی میان ما نیست و هیچ‌یک از ما به تنهایی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در وجود من، در حال سجود و در درون خودم، در حالت عشق، اکنون به شدت از خود بی‌خود شده‌ام.

هوش مصنوعی: من از تو رازی دارم، اما در درون خودم نه می‌توانم آن را پنهان کنم و نه می‌توانم خودم را کنترل کنم؛ اما حقیقت به وضوح مشخص است.

هوش مصنوعی: رازهای تو را با خودت در میان می‌گذارم، زیرا تو تنها کسی هستی که می‌توانم به او اعتماد کنم و نیازی به کسی دیگر ندارم.

هوش مصنوعی: راز تو برای من روشن شد، اما من خودم وجودی نداشتم. تمام آنچه بود، از وجود تو بود.

هوش مصنوعی: اگر به رازها آگاهی و از آن‌ها مطلع هستی، هم خودت می‌دانی و هم دیگران می‌توانند آن‌ها را ببینند.

هوش مصنوعی: آنچه در ظاهر تو پنهان است، در باطن تو به وضوح نمایان شده است. و آنچه در پنهان تو وجود دارد، در آشکارسازی خود را نشان داده است.

هوش مصنوعی: این جمله به مضمون این اشاره دارد که حقیقتی که در درون انسان نهفته است، برای دیگران قابل مشاهده نیست و هر کس تنها آنچه را که به ظاهر نمایان است می‌تواند ببیند. در واقع، آنچه در دل و وجود شخص وجود دارد، معمولا از چشم دیگران پنهان می‌ماند و تنها خود فرد از آن آگاه است.

هوش مصنوعی: در پنهان تو را به وضوح می‌بینم و در ظاهر، تو را همچون جان خودم احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: راز هر دو عالم به وسیله تو روشن شده است و هر دو جهان از وجود تو آگاه هستند.

هوش مصنوعی: من به حقیقت در دل تو رسیده‌ام، حالا که از دنیای بیرون جلوه‌ای زیبا و شگفت‌آور پیدا کرده‌ای.

هوش مصنوعی: من در وجود تو محو شده‌ام و سر به فرمان تو سپرده‌ام.

هوش مصنوعی: من در وجود تو غرق شده‌ام و در عظمت تو به روشنی نمایانم.

هوش مصنوعی: وجود تو همیشگی و پایدار است، در حالی که بنده فقط گذرا و موقت است. حقیقت دانش من در واقع نادانی من است.

هوش مصنوعی: من راز تو را در همه جهات شناختم و با توجه به ویژگی‌هایت، به یک حقیقت واحد تبدیل شدم.

هوش مصنوعی: به خاطر ویژگی‌های تو، خود را بدون صفت و توصیف محسوس می‌دیدم و لحظه‌ای فکر کردم که از صفات و ویژگی‌هایم فرار کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم به صفات تو آگاه شوم در حالی که صفتی وجود ندارد که از تو بی‌نیاز باشد و شناخت از تو به تمام معناست؟

هوش مصنوعی: من عقل و جان خود را در این راه فدا کردم تا به مقام والای تو برسم و در وجود تو محو شوم.

هوش مصنوعی: عقل از من کنار رفته و در پرده‌ای پنهان شده است، مانند تو که من در افکارم گم شدم.

هوش مصنوعی: عقل از دید ما پنهان شده و در ورای چندین پرده است. او به این حالت عادت کرده و نمی‌تواند خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: بر اساس مسیر زندگی‌ام، آرزوها و خواسته‌هایم به هر آنچه که می‌خواهم تبدیل می‌شود و در این راه، به دنبال سود و منفعت شخصی هستم.

هوش مصنوعی: در نهایت به هدف خود رسیدم، هرچند دانش من کم بود و نقص‌هایی داشت.

هوش مصنوعی: تمام رازهای من به وضوح در جاهای خود پیدا شدند و چیزی دیگر که شبیه من باشد وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هیچ کس در ذهن من جایی ندارد و هیچ کس از زمان من خبر ندارد.

هوش مصنوعی: این زمان به خاطر عشق به تو سوخته‌ام و هر چیزی که بودم به‌طور کامل از بین رفته‌ام.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، من به مرحله‌ای رسیده‌ام که از محدودیت‌ها و تمایزها فراتر رفته‌ام و به شکلی جامع و به وسعت وجود و عدم پی برده‌ام. این زمانه به من کمک کرده تا به یک نوع کمال بی‌پایان دست یابم.

هوش مصنوعی: من در آتش عشق تو سوختم، اما کسی که سوخته باشد، نمی‌تواند در مورد این حالش صحبت کند.

هوش مصنوعی: من تو را دارم و تو هم مال من هستی، حالا که به تو وابسته‌تر شده‌ام، بیشتر به تو نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: عاشق زیبایی بی‌پایانم هستم و لحظه‌ای برای این عشق از یاد نمی‌برم، زیرا همیشه در حال آزادی و راستگویی‌ام.

هوش مصنوعی: صبح را به شب تبديل کردم، و تمام روز من به خاطر وصال تو، به حالتی خوش و پیروزی‌آمیز درآمده است.

هوش مصنوعی: دل من به طور کامل در عشق محو شده و از تمام چیزهای دنیا بی‌خبر است. جان من به جان تو پیوند خورده، ای محبوب.

هوش مصنوعی: من به خوبی می‌دانم که عشق تو چگونه بر جان من تأثیر گذاشته است، اما در عین حال، خودم را از حقیقت عشقت دور می‌بینم.

هوش مصنوعی: من در عین فقر و درماندگی‌ام، اما همه چیز به خاطر من است و شکل و نظر به هر چیزی به من وابسته است.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی در دست ندارم، اما از جدایی و بیخبری تا حدی مست و سرمست هستم که انگار همه چیز در دستان من است.

هوش مصنوعی: من همچون آفتابم و نورم از اوست؛ همان‌طور که آفتاب از نور صورت من درخشان است.

هوش مصنوعی: ماه من در حال غرق شدن در تلاطم و هیاهو است و من همچنان مشغول گشایش درهای جدید هستم.

هوش مصنوعی: آسمان به حالت عجیبی درمی‌آید و من هم در حالتی ناآشنا و گیج قرار دارم.

هوش مصنوعی: تمامی اشیاء در اطراف من بیانگر وجود من هستند و هر چیز موجود مانند کتابی است که نقش و نشانه‌های وجود من را در بر دارد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به تجربه سوز و ساز درد و غم خود اشاره دارد و می‌گوید که از طریق این آتش و سختی‌ها، به روشنی و حقیقتی عمیق دست پیدا کرده است. غم و درد باعث شده تا او توانایی درک روشن‌تری از واقعیت‌ها را کسب کند.

هوش مصنوعی: زندگی را در آغاز از دست دادم، اما اکنون با رهایی از قید مرگ، به حقیقت زنده بودن دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: آب محبت تو باعث شده که زندگی ام در این زمان به سمت بیهوده‌گی برود و آن مکان را که قبلاً برایم ارزشمند بود، اکنون رها کردم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در گذشته ما وضعیتی ناراحت‌کننده و بی‌ارزش داشتیم، شبیه خاکستر، اما اکنون تبدیل به چیزی زیبا و ارزشمند شده‌ایم، مثل گل. در این مسیر، هر یک از ما تجربه‌هایی از حالت ذلت و پایین بودن را پشت سر گذاشته و به رشد و تعالی رسیده‌ایم.

هوش مصنوعی: در این لحظه به خاطر عشق تو در درونم شعله‌ای در حال جوشیدن است و تا همیشه هرگز سکوت نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: من کوه هستم، اما بار غم را کنار گذاشتم و با اعتماد به نفس، بهره‌ای از زندگی گرفتم.

هوش مصنوعی: من از سوی جبرئیل نیامده‌ام، بلکه از او برای رسیدن به خواسته‌ام یاری گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند اسرافیل هستم که در لحظه دمیدن، صورتم را در دم می‌افکنم.

هوش مصنوعی: من از میکائیل، که نماد برکت و پشتیبانی است، قدرت و عزت به دست آورده‌ام و از وجود فضل و نعمت او، احترام و حرمت یافته‌ام.

هوش مصنوعی: من اکنون از غم و اندوه خود رها شده‌ام و تنها به خاطر جدایی از صورت و زندگی، از عزرائیل (فرشته مرگ) درخواست جان دارم.

هوش مصنوعی: من نه شب هستم و نه روز، بلکه همزمان روز و شب به سر می‌برم. در این حال، به خاطر نبود تو، در میان اندوه و غم خود غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند ابری هستم که از رعد و برق به شدت تکان می‌خورم و از حرارت شدید به شدت می‌سوزم.

هوش مصنوعی: در وجودم از عدم، درد دارم و در دلم مهر و محبت وجود دارد، اما همچنان درگیر عدم هستم.

هوش مصنوعی: من در دل خود از دیگران واضح‌ترم، زیرا صبورتر از همه هستم.

هوش مصنوعی: من به نتیجه‌ای رسیدم که هیچ حاصل واقعی ندارم، اما به خاطر شدت شوقی که برای بیان این احساسات دارم، به خودم پی می‌برم.

هوش مصنوعی: من به تو می‌گویم که همه وجود من از توست. اکنون نمی‌خواهم که خودم را از تو جدا بدانم چون من بخشی از تو هستم.

هوش مصنوعی: بدون تو، هیچ چیزی کامل نیست و همه چیز بی‌معنا و بی‌فایده به نظر می‌رسد. حضور تو تنها چیزی است که به زندگی معنا می‌دهد.

هوش مصنوعی: عقل و صبر از من رفته و اکنون تبدیل به کسی شده‌ام که عاشق بدون دل شده‌ام.

هوش مصنوعی: تمام اجزا و کل را به خوبی درک کردم تا اینکه ذات تو را بدون هیچ صفتی شناختم.

هوش مصنوعی: من در ذات تو محو خواهم شد تا جایی که سرانجام، خانه‌ام در وجود تو قرار گیرد.

هوش مصنوعی: من در کنار تو نیستم، ولی وجود من به تو وابسته است و در عمق وجودم مطمئنم که تو برای من اهمیت داری.

هوش مصنوعی: در زمان و مکان زندگی نمی‌کنم، اما در عین حال در وقتی نامشخص و در مکانی نامشخص وجود دارم.

هوش مصنوعی: هر آنچه که به چهار دسته تقسیم شود، از هر کدام صد هزار مورد وجود دارد که بیشتر از صد هزار است.

هوش مصنوعی: من به مانند یک دریا در حال گردش هستم، به همین خاطر در عمق فرش، مانند عرش آسمان به وجود آمده‌ام.

هوش مصنوعی: من بر روی فرشم ایستاده‌ام و در حال حاضر در کنار تو در عرش هستم و به زیبایی و شکوه آن می‌نگرم.

هوش مصنوعی: هر چیز در زمین به نوعی فرش و زیرانداز به حساب می‌آید، و تو به این فرش شأن و احترامی بخشیدی که از انواع مختلف زمین ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: تمام رازهای تو را برای خودم فاش می‌کنم تا تو در اینجا باقی بمانی و من جانم را برای تو فدا کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا می‌گوید که در مقامات و جایگاه‌های تو، بدون هیچ تردید و با صداقت، آنچه را که در این زمان به ذهنم رسیده بیان کردم و هیچ گزاف‌گویی نکردم.

هوش مصنوعی: من عارفی هستم که از همه چیز بی‌نیاز شده‌ام؛ در آغاز وجودم، همه چیز را دارم و در پایان، به وجود تو که آن را گم کرده‌ام، می‌رسم.

هوش مصنوعی: من در زندگی‌ام همیشه وجود داشتم، اما به هیچ وجه حس نکردم که در این زمان هستم. تنها داستانی را بدون اغراق بیان کردم.

هوش مصنوعی: با اینکه می‌خواهم چیزهای زیادی بگویم، اما باز هم به بیان رازها و نکات پنهان می‌پردازم.

هوش مصنوعی: از زمانی که به تو توجه کردم و درباره‌ات صحبت کردم، هر آنچه که هست، در واقع تو هستی. من نیز در جست‌وجوی تو بودم و همه‌چیز به تو مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: در درون وجود تو، هیچ چیز جز خود تو وجود ندارد و همچنین صفات تو نیز هیچ تفاوتی با ذات تو ندارند.

هوش مصنوعی: هیچ کس دیگری نیست، تمام سفر و تجربه من به تو باز می‌گردد و من سال‌ها در انتظار تو بودم.

هوش مصنوعی: اگر می‌دانی که من حقیقت دارم و وجودم یقینی است، پس چرا در شک و تردید به من فکر کردی؟ من در پنهان وجود دارم و به وضوح نمایان نیستم.

هوش مصنوعی: چرا با وجود اینکه می‌دانی به من آسیب می‌زنی، هنوز هم بر رفتار نادرستت ادامه می‌دهی؟

هوش مصنوعی: از وفای تو به من آسیب رسید و در نهایت، همه چیز از بین رفت.

هوش مصنوعی: من از تو درد و رنجی دارم که تو تنها کسی هستی که می‌توانی آن را درمان کنی و حالا به خوبی این را می‌دانم که تو همان درمان من هستی.

هوش مصنوعی: ظاهر تو روشن است، ولی باطنت پنهان شده است. من از پنهانی‌ات عبور می‌کنم و به روشنایی می‌رسم.

هوش مصنوعی: من از پنهان و آشکار هر دو، به طور کامل در تمامی وجودم غرق شده‌ام و بخشی از کل هستم.

هوش مصنوعی: ای کاش که من از ابتدا همانطور که الان هستم، ظاهر و باطن یکسانی داشتم.

هوش مصنوعی: کاش که در ابتدا من نیز مانند او به وضوح و یقین بودم.

هوش مصنوعی: وقتی تو هستی، من هم وجود دارم؛ بنابراین این کمال از وجود تو برای من روشن شده است و من به عدم یا نبود خود پی می‌برم.

هوش مصنوعی: وقتی تو هستی و همیشه خواهی بود، در آنجا نیز تو هستی و کاروان به همراه تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: جاودانگی پیدا شده و جان به وضوح نمایان گشته است، اما از دید پنهان مانده است.

هوش مصنوعی: چشمان سر نمی‌توانند تو را ببینند و درک کنند؛ چشم‌های خودت هیچ‌گاه چنین چیزی را ندیدند.

هوش مصنوعی: ما نزدیک‌ترین حقیقت را در حضور تو می‌یابیم، از سر تا پای وجود تو، که نور تو همان نور است.

هوش مصنوعی: ما نزدیک‌تریم به صفای تو از آنچه خودت می‌پنداری و تو صفات زیادی داری اما در حقیقت بخشی از خودت بدون هیچ صفتی است.

هوش مصنوعی: ما بسیار نزدیک هستیم به هم، همانند گل و آتش و باد که با هم مرتبطند، اما نه آب و گل.

هوش مصنوعی: تو از همه چیز و همه افراد آزاد شده‌ای و به‌عنوان یک عاشق به سوی عالم آمده‌ای.

هوش مصنوعی: ما به شناخت خود نزدیک‌تر هستیم و از عشق تو، به کمال خویش پی برده‌ایم.

هوش مصنوعی: وقتی تو وجود داری، این همه چیزها چه معنی دارند؟ و وقتی چیزی در درون خودت پنهان است، این همه چیزهای آشکار چه دلیلی دارند؟

هوش مصنوعی: تو که در دل‌ها پنهان هستی، اما به وضوح و بی‌پرده خود را نشان داده‌ای.

هوش مصنوعی: تو همیشه به وضوح نمایان بوده‌ای و هم‌زمان گاهی به گونه‌ای پنهان شده‌ای که گویی از خودش بی‌خبر هستی.

هوش مصنوعی: وقتی که من در این دنیا نبودم، تو بودی و زمانی که تو هم نبوددی، هیچ محدثی در این عالم وجود نداشت و هیچ چیزی از وجود تو در دل و جان پنهان نبود.

هوش مصنوعی: هرگز نخواهی توانست به مکانی مشخص دست پیدا کنی، اگر خود را در حالتی بی‌مکانی قرار دهی.

هوش مصنوعی: این مکان و زمان چگونه است که در بیرون و درون تو چه حالتی دارد؟

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که بر تو پوشیده نیست که باید به دقت به این سخن توجه کنی و هیچ شکی در مورد آن نداشته باشی.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به این است که همه چیز در جهان از ذات پاک تو ناشی می‌شود و همه موجودات مانند خاک از تو تشکیل شده‌اند. یعنی در اصل، همه چیز وابسته به وجود توست و تو سرچشمه‌ی همه چیزها هستی.

هوش مصنوعی: اصل را فراموش کرده‌اید و فقط به جزئیات بی‌اهمیت توجه نشان می‌دهید. در واقع، تمام تمرکز شما بر روی چیزهای کم‌ارزش است.

هوش مصنوعی: آب و برف به هم پیوسته‌اند و حالا به یکدیگر تبدیل شده و لایه‌هایی بر روی هم جمع شده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی آب در گل قرار می‌گیرد، دیگر به‌راحتی نمی‌توان آن را دید و این به این معناست که درک و فهم عمیق، در مواقعی که فضا و شرایط پیچیده است، دشوار می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی آب با گل ترکیب می‌شود، رنگ و بوی گل را به خود می‌گیرد و این به ما می‌آموزد که در دنیای معرفت نیز، ما تحت تأثیر محیط و اطراف خود قرار می‌گیریم.

هوش مصنوعی: رنگ گل به دلیل بوی تو به آرامش رسید، همان‌طور که گل با یقین از روی آب شکفته می‌شود.

هوش مصنوعی: بو و عطر او همیشه شبیه عطر توست، زیرا او به حضور و ویژگی‌های تو عادت کرده است.

هوش مصنوعی: هر دو به یک شکل درآمدند و در حقیقت هر دو مشابه یکدیگرند، مانند عطر که هر دو بوی مشابهی دارد.

هوش مصنوعی: هر دو از یک اصل هستند و به واسطه‌ی آثار آن اصل، تمام کل به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که دو چیز به یکدیگر پیوند می‌خورند و یکی می‌شوند، چگونه می‌توانم به درک کامل و معرفت دست یابم وقتی که هیچ ویژگی خاصی در آنها وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: وقتی که به وحدت می‌رسیم و از دوگانگی خارج می‌شویم، در آن لحظه به کمال و کلّیت دست خواهیم یافت.

هوش مصنوعی: ما در بحث و گفتگو بسیار سرگردان بودیم و به عمق وجود خود رسیدیم. در حقیقت، ما همواره در جستجوی حقیقت هستیم و از آن سرچشمه می‌گیریم.

هوش مصنوعی: در این زمان جزئی از کل هستیم، هرچند که به خاطر بسیاری از مشکلات بزرگ شده‌ایم.

هوش مصنوعی: من به وصفی خاص تبدیل شده‌ام، در حالی که خود را بی‌صفت می‌بینم و همین بی‌صفتی باعث شده که خودم را بشناسم.

هوش مصنوعی: من تمام ویژگی‌های زودگذر و نابودشدنی خود را کنار گذاشتم و تنها به صفاتی که ماندگارند توجه کردم.

هوش مصنوعی: من در پنهان خود را نشان نمی‌دهم، اما در آشکار به روشنی نمایانم.

هوش مصنوعی: من در ظاهر خود را نمایان کرده‌ام تا کسی نگوید که از راز درونم و حال و روزم بد است.

هوش مصنوعی: من از همهٔ اسرار و رازهای جهان باخبر هستم، اما به خاطر این زمان، خود را در ذلت و خفت گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم را در نور تو می‌جستم تا به کمال و تمامیت آن نور برسم.

هوش مصنوعی: در آن زمان، همه چیز در حالت واحدی بود و هیچ‌گونه تردیدی وجود نداشت که در این یک‌دویی، هیچ اختلافی نبوده است.

هوش مصنوعی: وقتی که به یکی تبدیل شدم، دیگر دوگانگی نمی‌بینم. هر چیزی که می‌گویم تو هستی و تنها تویی که وجود دارد.

هوش مصنوعی: من تا حالا این‌قدر از تو صحبت کرده‌ام و حالا هم به‌صورت واضح و آشکار از تو می‌گویم.

هوش مصنوعی: من با تو صحبت می‌کنم که به نوعی تغییر کرده‌ام، حتی اگر در راه تو نتوانم به آنچه که می‌خواهم برسم.

هوش مصنوعی: من یکی هستم و تو هم یکی، می‌خواهم بدون هیچ دردسری با تو یکی شوم.

هوش مصنوعی: من هم یکی هستم. بگو که خداوند یکتاست. وقتی عدد یکی به حساب آید، تمام اعداد به یک معنا تبدیل می‌شوند.

هوش مصنوعی: وقتی که یکی شدم، دیگر دوگانگی وجود نداشت؛ اکنون فقط تو هستی و من دیگر وجود ندارم.

هوش مصنوعی: در مسیر ایمان به یگانگی، تمام وجودم را فدای این عقیده کرده‌ام و به نوعی در دریای زندگی غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: تمامی توصیف‌ها و ویژگی‌ها را کنار گذاشته‌ام و یکدست شده‌ام. همه‌ی آنها مانند او هستند، اما من چنین چیزی نیستم.

هوش مصنوعی: آگاهی و شناخت همه چیز در یک جا خلاصه شده است. در این لحظه، همیشه تو را می‌بینم.

هوش مصنوعی: تمام وجود من در این احساس گم شده است، اما من تنها بخشی از آن را درک کرده‌ام.