هوش مصنوعی: هر دو با هم به سمت گلستان رفتند و او را به مکان دلنشینی بردند.

هوش مصنوعی: وقتی آن محروم زیبایی گل را مشاهده کرد، از احساس خودش بی‌اختیار لب به سخن گشود و از درونش گفتار جاری شد.

هوش مصنوعی: در ستایش گل، با صدای دل‌نواز خود داستانی را در حضور نسیم گفت.

هوش مصنوعی: من در میان درد و گریه، به تو می‌گویم که دیگر از من دوری کن و به من فکر نکن.

هوش مصنوعی: گل به چشم رحمت به فردی نگاهی کرد و گفت: ای بیچاره گناهکار.

هوش مصنوعی: به کسی که با علم و دانش خود مرا فریب داده‌ای، باید بگویم که این توانایی را از کجا یاد گرفته‌ای؟

هوش مصنوعی: ای کسانی که به سراغ گلستان آوارگی می‌روید، دیگر این کار را نکنید و از حالت بیچارگی دوری کنید.

هوش مصنوعی: هر روز و شب در میخانهٔ ما خوش باش و از شراب بنوش و خود را به باد نده.

هوش مصنوعی: در کنار محبوب خود با دل شاد و خوشحال باشید و دوستانی صمیمی و پاکی داشته باشید.

هوش مصنوعی: هر بار که به معشوق زیبایت نزدیک می‌شوی، از درد و مشکلات دور بمان.

هوش مصنوعی: به زیبایی گل خیره نشو، زیرا این کار بر دل و جانت اثر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: وقتی باغبان از آواز بلبل آگاه شد، با شوری و شگفتی به سمت گلستان رفت.

هوش مصنوعی: روز و شب با گل در حال ارتباط و گفتگو است و تمایل دارد که با نسیم صبح و گل به صمیمیت بیشتری برسد.

هوش مصنوعی: باغبان احساس شدیدی از عشق یا ناراحتی دارد و به همین دلیل به گلستان می‌رود، و در دلش احساس کینه‌ای شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: صبح که هوا روشن شد و به باغ دل شتافتم، از زخم‌های بلبل بی‌نوایم خبر دار شدم.