هوش مصنوعی: بلبل گفت: ای دوست، من به خاطر عشق و درد و رنجی که کشیده‌ام، جانم را فدای تو کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای گل تازه شکفته، بگذار تا حال و روز ناگوار من را ببینی.

هوش مصنوعی: تا ببینی حال این بیچاره را، که دلی عاشق و غم‌دیده دارد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چطور با دوری‌اش کنار بیایم، زیرا به خاطر اشتیاقی که دارم، آتش می‌زنم.

هوش مصنوعی: اشک‌های من مانند خون بر چهره زرد من می‌ریزد و به سرعت در حرکت است.

هوش مصنوعی: شب تا صبح از ناله‌های من، روز روشنی را به شب می‌دهد که من در آن فال می‌زنم و حال و روز خود را می‌سنجم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از من نمی‌پرسد که حال و احوالم چگونه است. این همه فریاد و درد و سوزش که دارم، برای چه کسی است؟

هوش مصنوعی: برای من کسی باید باشد که مانند هم با من همراستا و همخوانی کند.

هوش مصنوعی: عشق تو را می‌گویم و از اینکه به چه دلیلی زمانم را صرف کردم، سخن می‌زنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به ناله و درد من پی نمی‌برد، تا زمانی که مانند شب و روز، حال من را مشاهده نکند.

هوش مصنوعی: چند بار باید به دل بیچاره‌ام بگویم که صبر کند و به آن آرامش ببخشد؟

هوش مصنوعی: این نصیحت من برای تو مثل یک داستان است و پند من در گوش او مثل حرفی است که به باد سپرده می‌شود.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم دلم را به صحرا ببرم و از این سر و صدا و شلوغی رها شوم؟

هوش مصنوعی: من سال‌هاست که در عشق تجربه کسب کرده‌ام و حالا از این حرف‌ها و سخنان آگاهی دارم.

هوش مصنوعی: هیچ کسی را ندارم که حال و روز من را بپرسد و از وضعیت من خبری به دیگران بدهد.

هوش مصنوعی: ای وای از این رفتار خودم! از کارهای بیهوده‌ام دور شده‌ام.

هوش مصنوعی: من در حال حاضر به قدری غرق در خودم هستم که از وجود و هویت خود بی‌خبرم، به گونه‌ای که رابطه‌ی بین روح و بدنم را از هم جدا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: از چه کسی شکایت کنم، چون من خودم باعث ناراحتی خودم شده‌ام.