هوش مصنوعی: بوسعید مهنه در شروع کار، روزی بی‌تاب و ناآرام به لقمان مراجعه کرد.

هوش مصنوعی: او در یک دست سنگی را بلند کرده بود و در دست دیگرش چیزی سوخته را نگه داشته بود.

هوش مصنوعی: شیخ از او پرسید که سنگ چیست، و سوخته پاسخ داد که من برای آنکه تو را به گردش ببرم، این چیزها را یاد گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من این سنگ را بر سرت می‌زنم، زیرا سوخته‌ام و آن را مانند مرهمی بر زخم‌هایت می‌گذارم.

هوش مصنوعی: این که دردی که اکنون تو را آزار می‌دهد، به همین روش درمان خواهد شد.

هوش مصنوعی: گاهی از آسیب‌هایی که از او می‌خوریم رنج می‌کشیم و گاهی هم از درمان‌هایی که او برایمان فراهم می‌آورد آرامش می‌یابیم.

هوش مصنوعی: اگر ز ضربت او جراحتی بر تو نبود، تا همیشه امیدی به راحت و آسایش نداشتی.

هوش مصنوعی: تو همیشه آرام و راحتی، ولی دوستت بی‌دردسر خواهان فقر توست.