هوش مصنوعی: یک نفر قلاب را گرفت، شاه تصمیم گرفت که دست او را به سمت راه هدایت کند.

هوش مصنوعی: قلب زن همچون پیکری رنگارنگ و پر از نقش و نگار است که در باطن خود، نشان‌دهنده‌ای از حقیقت و هوش بالای اوست.

هوش مصنوعی: گفت که این بار از خانه جدا می‌شوم تا مالی که دارم را در شرایط بهتری استفاده کنم.

هوش مصنوعی: وقتی او را به سمت خانه بردند، پیراهنش را بالا زد و دوباره به عقب برگشت.

هوش مصنوعی: استاد در برابر پادشاه صحبت کرد و گفت: حالا وقت عمل فرا رسیده است.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که این قلاب، که به نوعی وسیله ای برای اتصال یا جلب چیزی است، در حال حاضر به قلبی وابسته است و از دیگر اشیاء و مسائل جدا شده است. به عبارتی، این لحظه و ارتباطی که برقرار شده است، خاص و ویژه است.

هوش مصنوعی: شاه از او سوال کرد که چرا دروغ می‌گفتی. او پاسخ داد که تا زمانی که از دین دور باشم، هیچ نوری در زندگی‌ام نخواهد بود.

هوش مصنوعی: من از ترس نابودی، عیب‌هایم را پنهان کردم و در میان افرادی که پاک و بدون عیب هستند، لباس خاصی به تن کردم.

هوش مصنوعی: وقتی که وارد این عیب شدم، از آن لباس پاک و بی‌عیب به یک سمت حرکت کردم.

هوش مصنوعی: مراقب هستم که هیچ کس دچار اشتباه نشود و لباس من را نبیند؛ زیرا وقتی اهل دل به من نگاه کنند، نمی‌خواهند درباره‌ام بد سخن بگویند.

هوش مصنوعی: اگر در برابر سپاه بدنام شوم، نگران نیستم، چون حمایت آن قوم را دارم.

هوش مصنوعی: زیرا تصمیم به بدنامی آنها برای من به اندازه‌ای دشوار است که نمی‌توانم آن را بپذیرم.

هوش مصنوعی: پادشاه به خوبی و صداقت آن جوان پی برد و در نتیجه، تصمیم گرفت در آن لحظه او را ببخشد.

هوش مصنوعی: چند وقت دیگر می‌خواهی به عنوان فردی ناقص باقی بمانی؟ نه به خوبی شناخته شده‌ای و نه بدی، نه مخصوص کسی هستی و نه عمومی.

هوش مصنوعی: چون قلم عشق را در دل نگه داشته، پس زبانش به رازی از عشق باز شده است.

هوش مصنوعی: اگر عشق در کار تو نباشد، در حقیقت تو مانند موجودی بی‌فایده و بدون ارزش خواهی بود.