هوش مصنوعی: مجنون به خاطر عشق به لیلی در روز و شب بسیار بی‌تاب و ناآرام شده، مانند آسمان که همیشه در حال تغییر و بی‌ثباتی است.

هوش مصنوعی: روز را با کار و شب را با استراحت وداع گفت. چشمانش مانند جویبار از دریای دلش جاری شد.

هوش مصنوعی: او با قدم گذاشتن در میدان رسوایی، آسیب و رنج دل را بر فکر و اندیشه اش تحمیل کرد.

هوش مصنوعی: یک روز پدر به او گفت که ای نادان، تو با رفتارهای خود باعث رسوایی و عذاب خودت شدی.

هوش مصنوعی: اگر کسی در موقعیت بدی قرار بگیرد و دچار رسوایی شود، هیچ کسی حاضر نخواهد بود حتی نانی به او بدهد.

هوش مصنوعی: مجنون وقتی این حرف‌ها را از پدرش شنید، گفت: «چرا این‌قدر غم و رنج و خطر می‌کنی؟»

هوش مصنوعی: در حال حاضر، من به خاطر دوستی زندگی می‌کنم و تنها دوستم می‌داند که همه این تلاش‌ها و زحمت‌ها برای اوست.

هوش مصنوعی: او گفت: می‌داند که من تا پایان عمر، هر لحظه این را خواهم گفت.

هوش مصنوعی: قلبم از این مصیبت پر شده و خون می‌شود، امیدوارم که این درد را از درونم بیرون کنند.