هوش مصنوعی: بوسعید مهنه روزی در میان درویشان و عارفان بود و در حال گفتگو با آنان بود.

هوش مصنوعی: مستی به سراغم آمده و اشک‌هایم در حال ریختن است؛ بی‌قراری و آشفتگی مرا به آن خانقاه کشانده است.

هوش مصنوعی: گریه پرده از ناهماهنگی برداشت و شروع به بدحالی کرد.

هوش مصنوعی: سندی با گیرایی و محبت، به ملاقات شیخی رفت و به نشانه احساس محبت و احترام، در مقابل او ایستاد.

هوش مصنوعی: بگو هان، ای نوشیده، چرا در اینجا به جدال مشغولی؟ چرا از من دستت را دراز نمی‌کنی که بلند شویم و بریم؟

هوش مصنوعی: خمر (مست) می‌گوید: ای خداوند، یارت نیست، ای شیخ، برای کمک به تو کار من را انجام بده.

هوش مصنوعی: تو خودت را در نظر بگیر و با جدیت قدم بردار، اما من را به حال خودم رها کن و بگذار در کنار او بمانم.

هوش مصنوعی: اگر از هر کسی یاری برسانی، حتی مانند یک مور هم که باشد، به مقام عالی‌تری خواهی رسید.

هوش مصنوعی: کمکی از تو برنمی‌آید، پس برو؛ من دیگر در زمره‌ی تو نیستم، پس برو.

هوش مصنوعی: شیخ از شدت درد بر زمین افتاد و چهره‌اش از گریه سرخ شد، در حالی که رویش زرد بود.

هوش مصنوعی: ای همه چیز من، من به تو نیاز دارم. در حال حاضر که به مشکل برخورده‌ام، لطفاً به من کمک کن.

هوش مصنوعی: ای جهانی که مخلوقی و خاکی، دامن پاک خود را به من بده تا به واسطه آن پاک شوم.

هوش مصنوعی: درویشی به امیدی به سراغ تو آمده است، مانند اینکه وقتی آب رودخانه از مقابل شما می‌گذرد، شما را ترک کند.