هوش مصنوعی: در شب، آن شخصیت بزرگ دین به درگاه خداوند دعا و نیایش می‌کرد و از دلش ناله‌ای بلند می‌شد.

هوش مصنوعی: گفت: ای خدا، وقتی روز قیامت آشکار شود و بر لب جهنم برسم، امیدوارم در آن لحظه آرامش و خوشی بیابم.

هوش مصنوعی: پس از آن، خنجری از نور به دست می‌آورم تا بتوانم خلق را از دوری دوزخ نجات دهم.

هوش مصنوعی: برای داشتن آرامش و ایمنی از عذاب‌های دوزخ، در بهشت دائمی ساکن خواهند شد.

هوش مصنوعی: صدای یک ندا به او گفت در آن زمان که آرام بگذران و دقت کن.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم عیب‌هایت را علنی بیان کنم، مردم دنیا به تو حمله کرده و سنگسارت خواهند کرد.

هوش مصنوعی: پس از آن، آن بزرگ دین پاسخ داد: "بنگر، چه گفتم، نادرست بود."

هوش مصنوعی: ما تا این لحظه به تو می‌رسیم و در نهایت برمی‌گردیم تا با مردم سخن بگوییم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از خوبی‌ها و فضایل تو بگویم، به قدری زیاد و با ارزشند که هیچ کس در جهان نمی‌تواند به اندازه آن‌ها سجده و احترام بگذارد.

هوش مصنوعی: من با حالتی ناراحت و دلِ پر از غم به حضور پادشاه آمدم.

هوش مصنوعی: اگر من هیچ هستم و تو تمام هستی و در واقع همه چیز را از من می‌دانی، پس چه هدفی از من داری؟

هوش مصنوعی: اگر عذاب تو از صد دلیلی که دارم باشد، برای من مانند یک تار موی نازک است.

هوش مصنوعی: اما یک فضیلت مثل صد عالم، گناه همه را ویران می‌کند، مثل اینکه یک شبنم همه چیز را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: آنچه از من برمی‌آید، از انسان پست است؛ تو هم کارهایی انجام بده که از انسان بزرگوار برمی‌آید.