هوش مصنوعی: کودکی به راه می‌رفت و به اطراف نگاه می‌کرد. فردی کامل به او گفت: چرا اینقدر گریه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: برای یادگیری باید به استاد گوش داد. از آنجا که من چیزی یاد ندارم، برای ترس از نادانی می‌آموزم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که استاد در یک هفته بیان کرده، اکنون دوباره باید تکرار شود.

هوش مصنوعی: شاید اگر دلم را از غمم پر از خون کنم، مانند چوب سخت که نرم نمی‌شود، بتوانم با این درد کنار بیایم.

هوش مصنوعی: از این گفته، آن عارف به کمال رسید و امیدش به آینده، از دل آن کودک به یأس تبدیل شد.

هوش مصنوعی: حال و وضع من نیز به تفصیل و روشنی بیان می‌شود، درست مانند حال این کودک که به سادگی و روشنی است.

هوش مصنوعی: کسی که خواب خوشی را تجربه می‌کند و هنوز برای انجام عمل خاصی آماده نیست، باید بداند که فردا باید به حق و حقیقت پاسخگو باشد.

هوش مصنوعی: درسی که من می‌خوانم، آسان نیست و به سختی به آن افتاده‌ام، زیرا در مقابل من، چوب معلم قرار دارد.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، این درویش با دل پر از درد و اندوهی که به دنیا دارد، به حضور تو آمده است.

هوش مصنوعی: اگر تمام دنیا تحت فرمان من باشد، اما تو نخواهی، همه چیز بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌خواهی که به تو غم و اندوه برسد، باید از نخواستن بپرهیزی، زیرا نخواستن راهی برای حل مشکلات نیست.

هوش مصنوعی: هرچه در زندگی پیش آید، چه موفقیت و چه شکست، آنچه مقدر و لازم است برای تو، همان اتفاق خواهد افتاد.

هوش مصنوعی: وقتی که تقدیر و سرنوشت تو را به خود جلب کرد، باید از تمام خوبی‌ها و بدی‌ها گذشته و به آنچه پیش روست توجه کنی.