هوش مصنوعی: زمانی که مسافر به آخر عمرش نزدیک می‌شود، او مانند برگی که به زمین می‌افتد، دچار لرزه و ترس می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم‌ها همچون ابر دچار بارش اشک بودند و مانند آتشی که می‌سوزد، در دل بی‌تابی حس می‌شد.

هوش مصنوعی: سوالی از او پرسیدند که چرا در این زمان خاص اینقدر نگران و مضطرب هستی؟

هوش مصنوعی: دل خود را جمع و جور کن و آرامش را در خود پیدا کن، هم‌چون یک درختی که در طوفان‌های سخت ایستادگی می‌کند.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم آرام باشم، زیرا این لحظه به سوی کسی می‌روم.

هوش مصنوعی: این جهان و آن جهان، وجود و عدم، ایمان و کفر، و خوبی و بدی همگی در نهایت یکسان و مشابه هستند.

هوش مصنوعی: کسی که برای او همه چیز برابر و یکسان است، نزد او رفتن کار ساده‌ای نیست.

هوش مصنوعی: من به نزد کسی می‌روم که حضورش جایز است، اگر بترسم، این ترس خود دلیل و نشانه‌ای است بر من.

هوش مصنوعی: من نزد کسی که به این گونه است می‌روم، حتی اگر هزاران دل داشته باشم، این دل‌ها همگی در حال خونریزی خواهند بود.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که به این فکر می‌کنم که روح من به شدت آتش گرفته و به خاطر احساسات و دردهای جانسوز، عملاً وجود من آسیب دیده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس صدای راز را نخواهد گرفت تا زمانی که تصمیم بگیرد این راز را افشا کند.

هوش مصنوعی: از ترس و اضطراب، سنگ نیز خاک می‌شود و من از ننگ خود هرگز نخواهم پذیرفت که به خاک خودم برگردم.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم از غفلت و بی‌خبری روزگارم خلاص شوم، وقتی که هیچ کاری از من برنمی‌آید؟

هوش مصنوعی: در زندگی دنیا، همچون بنده‌ای در بازی، وقتی که از عهده‌ام برآیم، به سوی خالق خود می‌روم.