هوش مصنوعی: در شبی تاریک و پر ابر، جهانی غم‌انگیز و سیاه بود. مجنون، عاشق دیوانه‌ای، به راه افتاده و در جست‌و‌جوی عشقش قدم می‌زد.

هوش مصنوعی: در یک بیابان، به خاطر رعد و برق، برق (ناگهان) خاموش شده و باران همه جا را زیر آب برده است.

هوش مصنوعی: با چشمانی پر از اشک و درد، به سختی از مسیر عبور می‌کرد، در حالی‌که دلی پر از ترس و نگرانی داشت.

هوش مصنوعی: صدای یک فرشته از عمق وجودش به او رسید و گفت: "حق با توست، نترس جوان."

هوش مصنوعی: او می‌گوید: اگر باید در مورد می صحبت کنیم، من از این می‌ترسم که چرا هنوز با من خوب نرفته‌ای.

هوش مصنوعی: من از ترس او همیشه نگرانم و هرچه بخواهد، بگوید یا انجام دهد، تا زمانی که زنده‌ام، انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: زمانی که بمیرم، به شدت دامن او را می‌گیرم تا این که در نهایت دلش برای من بسوزد.

هوش مصنوعی: هر کس یک ذره از عشق یا شور و شوق داشته باشد، غم و ناله دیوانگان برای او دلپذیر و خوشایند خواهد بود.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که همه افراد به نوعی به محبت و وابستگی دل می‌بازند و این وابستگی‌ها باعث کاهش توانایی و قدرت آن‌ها می‌شود. در حقیقت، عشق و دلبستگی می‌تواند باعث ضعف و افت توانایی‌های انسان‌ها شود.

هوش مصنوعی: هر چه که مردم می‌بینند، در واقع تنها یک خواب و خیال است و وجود آن‌ها در این جهان، چیزی جز یک سراب نیست.

هوش مصنوعی: دنیایی پر از هیجان و صدا به وجود آمده، شبیه به دبه‌ای که پر از هواست.