هوش مصنوعی: یک پیرمرد ناتوان و گیج وجود دارد که به شدت نگران و مشغول است، مانند چرخشی که در مسیر خود سردرگم شده است.

هوش مصنوعی: کسی که در تنگدستی و فقر به سر می‌برد، توسط یک گرگ پیر از او سوءاستفاده شده و به نوعی به زحمت افتاده بود.

هوش مصنوعی: او به قدری از اضطراب و پریشانی رنج می‌برد که مانند ساز چنگی نالان و غمگین است و این حالش را به همه نمایش می‌دهد.

هوش مصنوعی: هیچکس به صدای سازش توجهی نکرد و هیچ کس هم از ثواب او به خاطر خوبی‌هایش بهره‌ای نمی‌برد.

هوش مصنوعی: بی‌غذایی و بی‌خوابی، زندگی را برایت سخت کرده است. نه چیزی برای خوردن داری و نه می‌توانی آرامشی پیدا کنی. در این شرایط، حتی نانی برای سیری و آبی برای رفع تشنگی نیست.

هوش مصنوعی: زمانی که هیچ‌چیز از او قابل مشاهده نبود و هیچ طرفی از او وجود نداشت، در نهایت رباب به خود گرفت و به کوی عشق رفت.

هوش مصنوعی: در آنجا مسجدی بود که به هر دلیلی خراب شده بود. شخصی به آنجا رفت و اندکی با ساز خود نواخت.

هوش مصنوعی: چهره‌ی محبوبش به سمت قبله بود و با ضربه‌ای که به ساز زد، صدایی زیبا نیز از آن یار بلند شد.

هوش مصنوعی: زمانی که آن بی‌قرار، لحظه‌ای رباب را نواخت، با دل‌تنگی گفت: خدایا، من هیچ کدام از کارها را نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: من هرگز تصور نمی‌کردم که تو را با صدای دلنشین به اینجا بیاورم و در میان خودم داشته باشم.

هوش مصنوعی: من ناتوان و پیر هستم و کسی به فریادم نمی‌آید. چون هیچ نانی ندارم، زندگی‌ام به هدر می‌رود.

هوش مصنوعی: نه کسی برای لذت و موسیقی من را صدا می‌زند، نه کسی به خاطر پاداش و ثواب به من نان می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی من عشق و محبت خود را به تو تقدیم کردم، تو نیز با بزرگواری و کرامت، عشق و محبت خود را به من ارائه کن.

هوش مصنوعی: در کل دنیا هیچ چیزی را به طور رایگان ندارم، پس به موسیقی من نیز گوش نکن.

هوش مصنوعی: نخستین کارم را به‌گونه‌ای آماده کن که بتوانم یک‌باره از مشکلات و غم‌ها رها شوم.

هوش مصنوعی: به علت زیاد سخن گفتن، دل او به شدت پریشان شد و در همین حال، در آن مسجد نیز خوشی به خواب رفت.

هوش مصنوعی: بوسَعید و دوستان صوفی‌اش، در عین حال که راه را می‌شناختند، به گرسنگی و نیازمندی خود نیز توجه داشتند و در این مسیر، گاهی با چالش‌ها و سختی‌ها مواجه می‌شدند.

هوش مصنوعی: نگاه کن تا پیروزی‌ای به دست آید، زیرا نیرو و قدرت جسمی، باعث تقویت روح هم خواهد شد.

هوش مصنوعی: در نهایت، مردی با خبر خوبی نزد شیخ آمد و صد دینار طلا را به او ارائه کرد.

هوش مصنوعی: او بوسه‌ای به من داد و گفت: دوستانت در اینجا هستند تا امروز سفره را راست و مرتب کنند.

هوش مصنوعی: دل‌های پیروان حق به خاطر زیبایی چهره‌هایشان شاد شد، مثل اینکه آتش از آن چهره‌ها زبانه می‌کشد.

هوش مصنوعی: شیخ به خادمش زر و پولی داد و گفت در فلان مسجد، شخصی کهن‌سال خوابیده است.

هوش مصنوعی: با ساز خوشی و موسیقی، در کنار هم، دوران پیری را به یاد م آورد و زیبایی‌های آن را تحسین می‌کند. اینجا به وضوح ارزش و جواهرات را نمی‌توان نادیده گرفت، زیرا چیزی که به دیگران می‌دهیم، در نهایت بخشی از خودمان است.

هوش مصنوعی: خادم با زر و زیور رفت و درویش را که گرسنه بود، تنها گذاشت و به خانواده‌اش رسیدگی کرد.

هوش مصنوعی: وقتی آن پیر زار طلاهای بسیار را دید، سرش را به خاک گذاشت و گفت: ای خدای بزرگ.

هوش مصنوعی: تو با بزرگواری و مهربانی، به من که خاکی و ساده‌ام، لطف می‌کنی و به من کمک می‌کنی.

هوش مصنوعی: از این به بعد، اگر مرگ خواب را برایم به ارمغان نیاورد، به خاطر تو تمام احساسات و نواهای درونم را بر خواهم انگیخت.

هوش مصنوعی: هیچ کس به خوبی تو ارزش و اهمیت استادانت را نمی‌داند.

هوش مصنوعی: هرچند تو خود را در ستایش دیگران می‌دانی، اما من مثل طلا وقتی به تو نزدیک می‌شوم، دوباره به یاد تو می‌افتم.

هوش مصنوعی: اگر کسی در فهم و عقل خود کمبود داشته باشد، به طور کلی زندگی و کارهایش برای او آسان‌تر خواهد شد.

هوش مصنوعی: بدون تردید، هرچند که دیوانه ممکن است اشتباه کند، اما هر آنچه که می‌گوید به خاطر بی‌باوری‌اش پذیرفتنی است.

هوش مصنوعی: خیر و شر هر دو از اینجا می‌روند و نالهٔ دیوانه به شکلی زیبا ادامه دارد.