هوش مصنوعی: در یک راهی، زنی زیبا را دید که مردی کنار او بود و چشم‌های آن زن به اندازه‌ای جلب توجه می‌کرد که مثل یک دزد به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: چشمان زن به شدت تاثیرگذار بود و وقتی به چشمان او نگاه کرد، احساس کرد که انگار تیر مژگانش به قلبش اصابت کرده است.

هوش مصنوعی: زن به راه افتاد و مرد به دنبال او رفت. زن نگاهی به عقب کرد و گفت: ای جوان.

هوش مصنوعی: چرا حال تو را می‌پرسم؟ چون در زندگی‌ام به خاطر زیبایی تو دچار مشکل شدم. به چشم‌هایت نگاه می‌کنم و می‌گویم که نمی‌توانم از تو دور شوم.

هوش مصنوعی: زن در آن زمان پوشش خود را کنار زد تا آن چهره را دید که همچون آفتاب می‌درخشد.

هوش مصنوعی: مرد به طور کامل و به تدریج از آن مکان جدا شد و همه‌ی وجودش به خاطر آن مکان به حالتی سرمست درآمد.

هوش مصنوعی: زمانی که زن به خانه‌ی خودش بازگشت، عشقش در برابر در خانه‌اش به فکر فرو رفت.

هوش مصنوعی: در نهایت، از شدت غرور و خودباختگی، سنگی کهنه و بی‌ارزش از دل زن به بیرون پرتاب شد، که نشان‌دهندهٔ بی‌قراری و سرگردانی اوست.

هوش مصنوعی: ای فرد گیج و سرگردان، به فکر خود باش و عقل خود را به کار بگیر تا از دست کسانی که در این مکان با باطل سر و کار دارند، نجات پیدا کنی.

هوش مصنوعی: مرد به او گفت: اگر قرار نبود من را ببینی، چرا اینقدر خود را به من نشان دادی؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که شاعر می‌گوید: راستش را بخواهی، من بسیار دوست دارم کسی را که دائماً دوستم دارد. به عبارت دیگر، او ارزش دوستی و محبت را به خوبی درک کرده و بر این باور است که محبت دائمی و پایدار از سوی دیگران بسیار مهم و با ارزش است.

هوش مصنوعی: وقتی که پایه‌های دوستی را استوار بسازی، خودت را در حریم امنیت و محبت قرار می‌دهی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که عمر تو به پایان می‌رسد، دوستت هم بدون تو، به یاد تو زندگی خواهد کرد.