هوش مصنوعی: آن بیچاره‌ای که به وزارت رسید، سال‌ها در ضعف و ناداری زندگی کرد و حالا در سایه‌ی مقام و قدرت به زندگی راحت و شرافتی دست یافته است.

هوش مصنوعی: در نهایت، زمانی که سن بالا می‌آید و انسان به پیری می‌رسد، خواسته‌هایی برای خود دارد که ممکن است دستوراتی برای زندگی و کارش باشد.

هوش مصنوعی: می‌گوید که تصمیم دارم انزوا را برگزیند، زیرا از مرگ می‌ترسم ای پادشاه.

هوش مصنوعی: پادشاه بلندمرتبه مانع نمی‌شود که من از اینجا به سرزمین خودم برگردم.

هوش مصنوعی: هر روز و شب را در عبادت و بندگی سپری می‌کنم، بنابراین هر لحظه برای تو دعا می‌کنم.

هوش مصنوعی: شاه به او گفت: تو که ابتدا به اینجا آمدی، با دست خالی و بدون هیچ ابزار یا دارایی‌ای منتظر ماندی.

هوش مصنوعی: هر چیزی که داری، باید به فرمان شاه تسلیم کنی، مانند روز اولی که به این جایگاه رسیدی.

هوش مصنوعی: وقتی که تو به اینجا آمدی، بدون هیچ چیزی می‌روی، در حالی که با این همه ثروت و امکانات مواجه هستی.

هوش مصنوعی: مرد گفت: اگر به مقام وزارت دست یابم، زندگی‌ام را صرف خدمت به تو کرده‌ام.

هوش مصنوعی: نقد من را به خود بپذیر و اگر نمی‌خواهی، به تنهایی خود بچسب و از آن جدا نشو.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌داند چه بهای گرانبهایی را برای عشق تو از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: چون تمام دارایی تو عمرت است، چرا آن را به سادگی از دست می‌دهی؟

هوش مصنوعی: وقتی که سرمایه‌ات را از دست دادی، هرچه که داشتی یا هستی، از بین رفته است.

هوش مصنوعی: تو چه می‌دانی ارزش زندگی چقدر است؟ فقط مردگان هستند که به درستی ارزش عمر را درک می‌کنند.

هوش مصنوعی: از کسانی که در گورستان هستند بپرس که درباره عمر گرانبهای انسان چه می‌گویند.