هوش مصنوعی: روزی در صحرا، برف را می‌دید که مردی از مردان بزرگ و برجسته‌ای در آنجا حضور داشت. او غافل بود و توجهی به این دیده‌بان خاص نمی‌کرد.

هوش مصنوعی: برف به آرامی در حال رفتن بود و در عوض دانه‌ها را در زمین‌های باز و دشت‌ها پخش می‌کرد.

هوش مصنوعی: برف در گرما مانند آتش رفتار می‌کند و پرندگان را با دانه‌های خوشمزه سیراب می‌کند.

هوش مصنوعی: ای بی‌خبر، نکند در این حال و هوای غفلت، وقت کشت را از دست بدهی و فرصت را نتوانی از آن خود کنی.

هوش مصنوعی: در این فصل، که شرایط و وضعیت به گونه‌ای است که هر کسی دچار دیوانگی و جنون شده، مشخص است که اوضاع بر هم ریخته و بی‌ثبات است.

هوش مصنوعی: مرد گفت: این چیست که بگویم، ناپسند نیست. این تجربه‌ای است که خود بر اثر آن به دست آمده و چیزی جز این تجربه وجود ندارد.

هوش مصنوعی: حالا وقت کشت و کار است پسر، اگر تو این را درک نکنی، پس درست نمی‌فهمی.

هوش مصنوعی: این زمین که من در آن بذر امید و آرزوهایم را کاشته‌ام، از رنج و دردهایم، آبی برای رشد آن می‌ریزم.

هوش مصنوعی: زمانی که وقتش فرا برسد، من آن کار را انجام می‌دهم و آن زمین را با کمک گاو درو می‌کنم.

هوش مصنوعی: برای چه مدت باید به نادانی و عدم آگاهی ادامه دهیم، در حالی که هنوز هم به خاطر تاریکی شب در کمبود روشنایی روز هستیم؟

هوش مصنوعی: ای نماز تو، همچون نان که برای زندگی لازم است، به تو فهم و معنای پاکی داده است. عبادت تو، همانند بازی و سرگرمی است که به روح و جانت نشاط می‌بخشد.

هوش مصنوعی: اگر نماز تو این‌قدر پراکنده و بی‌نظم است، بهتر است آن را ترک کنی، چون این نوع عبادت، حقیقتاً معنا ندارد.