هوش مصنوعی: مجنون در قبرستان نشسته بود و با دستانش سر مرده‌ای را بیرون آورده بود.

هوش مصنوعی: موهای سر پاک را به سرعت جدا می‌کند و به زودی در خاک می‌افکند.

هوش مصنوعی: سایلی از او پرسید که به دنبال چه چیزی هستی؟ او در پاسخ گفت: ای نادان، چرا چنین سخن می‌گویی؟

هوش مصنوعی: این سر، یعنی فکر و اندیشه‌ی من، در جهان نمی‌گنجد، اما الان از یک تار موی من هم نمی‌تواند در این زمان جای بگیرد.

هوش مصنوعی: گویی که تو پا و سرت را گم کرده‌ای، این چه بی‌تابی عجیبی است ای کسی که بی‌خبر هستی.

هوش مصنوعی: کنار برو از همه کارهای دنیا قبل از آنکه آنها تو را از میان ببرند.

هوش مصنوعی: هیچ چیز در دنیا به اندازه پایداری چهره و حالت یک فرد اهمیت ندارد؛ نه دشمنی و نه دوستی به اندازه آن ارزش ندارند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که سرنوشت و تقدیر هر چیزی در این دنیا به دست فلک است و همه چیز در وجود توست، چه در حالتی که هستی و چه در حالتی که نیستی.

هوش مصنوعی: وقتی که روی دل یا صورت (صورت زیبا) وجود ندارد، فرقی نمی‌کند که شکل و ظاهر انسان زشت باشد یا زیبا.

هوش مصنوعی: اگر موهایت از بین رفته و امیدی به بازگشت آن‌ها نیست، پس الان هر طور که بخواهی می‌توانی آن‌ها را رنگ کنی؛ چه سیاه و چه سفید.

هوش مصنوعی: اگر کسی به اوج و بلندی دست پیدا کند، همانند قطره‌ای است که به دریا برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: نگران نباش اگر کسی با خوشحالی و بی‌خیالی رفتار کرد، چرا که او در واقع ممکن است دچار مشکلات جدی‌تری باشد و در برابر چالشی بزرگ قرار گیرد.

هوش مصنوعی: کار و زندگی در دنیای حس و مواد، ارزش چندانی ندارد؛ بنابراین تلاش برای رسیدن به ثروت و دارایی هم بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: زندگی در دنیای مادی و تجربه‌های حسی، تنها بخشی از واقعیت است و این دنیا لحظه‌ای در برابر حقیقت بزرگ‌تری قرار دارد.

هوش مصنوعی: هر چه که یک لحظه از خوب و بد باشد، برای من اهمیت ندارد، حتی اگر همه چیز بهشت باشد.