هوش مصنوعی: خواجه یک طوطی چالاک و زنده دارد که رنگ سبز او مانند تریاک است.

هوش مصنوعی: یک سال به او شکر می‌دادند تا زبانش باز شود و بتواند بگوید. اما به جای گفتن چیزهای خوب و شیرین، فقط شکر پاشید.

هوش مصنوعی: روز و شب به خاطر او فکر و دل مشغول بود و از شوق سخن گفتن او، دلش خسته و ناراحت بود.

هوش مصنوعی: هر چند که او به مدت یک سال، محبت و لطف بسیار به او می‌کرد، اما آن شخص هرگز حتی یک کلمه نیز در این باره صحبت نکرد.

هوش مصنوعی: در نهایت، نتیجه‌ی کار ناپسند و قوی، به بدی در خانه‌ی آن شخص با مقام رسید و آتش برپا شد.

هوش مصنوعی: وقتی آن قفس دور شد، آتش به آن رسید و در طوطی زیبا نمایان شد.

هوش مصنوعی: گفت: ای سرور، لطفاً مرا نجات بده، وگرنه همین الان در آتش خواهم سوخت.

هوش مصنوعی: خواجه به او می‌گوید: هنگامی که چنین اتفاقی برایت افتاد، به یاد من افتادی و به خاطر من این موضوع را به خاطر می‌آوری.

هوش مصنوعی: در روز و شب، با تأمل و کوشش می‌توان به رازها و اندیشه‌های عمیق دست یافت. حالا سوال این است که از کجا توانسته‌ای چنین سخنانی را مطرح کنی؟

هوش مصنوعی: زمانی که از ترس جان خود ناامید شده‌ای، به ضعف و ناتوانی خود اشاره کرده‌ای.

هوش مصنوعی: من برای خودم دعای دفع آتش را خواندم، گویا این دعا را برای خودم آورده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر آتش تو جانم را بی‌قرار نکرده باشد، هرگز با منت هیچ کاری برای تو انجام نمی‌دهم.

هوش مصنوعی: یاد تو همیشه مثل باد به من می‌رسد، وقتی که از من یادت می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که به یاد من به شکل بیگانه رفتار کردی، اکنون در سوز و گداز عشق مانند پروانه‌ای در آتش می‌سوزی.

هوش مصنوعی: هر کسی که مانند ابراهیم در آتش صبر و شجاعت ندارد، اگر هم بسوزد، مثل طوطی که در آتش می‌سوزد، نگران نخواهد بود.

هوش مصنوعی: بگذار کارها به خوبی پیش برود، پسر! زمانی که از کار افتادی، دیگر از حال و روز خود خبر نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: اگر انسان از درون خالی باشد، مانند کسی است که ناتوانی و ضعف در او نمایان است؛ پس اگر کسی کمی از خداوند آزادگی و بزرگی بخواهد، به او داده خواهد شد.

هوش مصنوعی: مسیر تو در زندگی پر از نوسان و تغییر است، زیرا بهبودی تو از وضعیت فعلی ممکن است دشوار باشد.