هوش مصنوعی: یک دزد را در میان جمع مردم دستگیر کردند و او با سر بلند و اعتماد به نفس ایستاده بود.

هوش مصنوعی: دزد نه حرفی زد و نه ناله‌ای کرد، اما آن دست را برداشت و آماده‌ی رفتن شد.

هوش مصنوعی: او به آرامی به راه خود ادامه می‌دهد تا به جایی برسد که در آن‌جا کسی یا چیزی وجود دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که به آن مکان رسیدند، شوق و هیجان شدیدی ایجاد شد و همزمان ناله و فریاد در آنجا به گوش رسید.

هوش مصنوعی: با فریادی پر از درد و اندوه به گوش همه رسید و از ناگفته‌های دلش بی‌قرار شد.

هوش مصنوعی: سایه‌ای به او گفت: با وجود اینکه در برابر بدی‌ها فریاد زدن و اعتراض کردن حق توست، چرا در آخر سکوت کردی و چیزی نگفتی؟

هوش مصنوعی: او گفت در آنجا هیچ کسی نبود که هم دردی کند، و هیچ انسانی که بتواند به کمکش بیاید و دستش را بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر من در آنجا به شدت ناله و فریاد می‌زدم یا با صدای بلند اعتراض می‌کردم، نتیجه‌ای نمی‌گرفتم.

هوش مصنوعی: اگر فریاد و فغان زیادی سر داده می‌شد، مردم مانند باد پراکنده و بی‌خط و نشانی می‌شدند.

هوش مصنوعی: اما در اینجا یک دست بریده وجود دارد، کسی نمی‌داند که او چقدر از درد دست خود آگاه است.

هوش مصنوعی: اگر به او شکایت کنم، این کار درست است؛ زیرا او می‌داند که چرا از دل من ناله می‌آید.

هوش مصنوعی: تا زمانی که هیچ کسی درد او را درک نکند، ناله‌هایش هم به گوش هیچ همدردی نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: اگر فقط ذره‌ای از این درد تو را تحت تاثیر قرار دهد، دل انسان را به همراهی با صد درد دیگر به ناراحتی وادار می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر این درد به تو برسد، همین کافی است که این درد همیشه تو را پیر کند.

هوش مصنوعی: اگر این درد به تو دامن نزند، زود است که درباره‌اش صحبت کنی و گفت‌وگو بر سر آن هیچ فایده‌ای ندارد.