هوش مصنوعی: بوسعد، آن امام، در جمعی می‌گوید که از قول پیامبر نقل می‌کند.

هوش مصنوعی: کاروانی که از راه آمده، به درون رسید و در حالی که از راه رفتن خسته است، دلش از مشغله‌های گوناگون پر شده.

هوش مصنوعی: جمعی آمدند تا برای ما هدیه‌ای بیاورند و ما را در مجلس خوشحال کنند.

هوش مصنوعی: ما به خاطر اینکه از راه گم شدیم، کاروانی که به سوی حج می‌رفت دوباره به عقب برگشت.

هوش مصنوعی: خواجه می‌گوید: چگونه می‌توانی به شهر بروی، در حالی که عزم کرده‌ای به سفر حج اسلام بروی و این کار بر تو غلبه کرده است؟

هوش مصنوعی: بازگشتن از مسیر حج، در حقیقت راهی به شمار نمی‌آید. هر کس که از این مسیر برگردد، در واقع به درستی این مسیر را درک نکرده است.

هوش مصنوعی: گفت که مدتی مال و ثروت زیادی داشتی، اما حالا عده‌ای بی‌انصافی آن را از تو گرفتند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از ما بگیرند، دوباره می‌توانیم به دست آوریم و حتی بیشتر از قبل به دست خواهیم آورد.

هوش مصنوعی: خواجه می‌پرسد که کدامیک از دوستان و همراهان جمع است که بتواند دل مردم را مانند شمع روشن کند و به آن‌ها شور و شوق ببخشد.

هوش مصنوعی: این چه حالتی است که آن‌ها به راحتی به زندگی خود ادامه می‌دهند، بدون اینکه هیچ عذاب و کیفری متوجهشان شود، حتی اگر روزی هم مجازاتی برایشان در نظر گرفته شود.

هوش مصنوعی: چهره‌ای از گوشهٔ صدا بلند شد و گفت که به این شکل می‌توانم برای این کار بهای سنگینی بپردازم.

هوش مصنوعی: جمعی از حق‌طلبان به شگفتی درآمدند؛ چون در دعا و درخواست خود، عشق و محبت را به تصویر کشیدند.

هوش مصنوعی: او رفت و از شما خواست که هر طلا و جواهر زود بیاورید و هر چیز باارزشی را نیز سریعاً فراهم کنید.

هوش مصنوعی: خواجه آن را سه روز و سه شب گذاشت و گفت اگر پشیمان شود، چه شگفتی دارد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که این طلا فقط بیست دینار ارزش ندارد، بلکه هر یک از این دینارها هزار در برابر خود ارزش دارد. به عبارت دیگر، ارزش واقعی این طلا بسیار بیشتر از آنچه به نظر می‌رسد است.

هوش مصنوعی: اگر چهره‌ای زیبا به خاطر پشیمانی دچار زشتی شود، چگونه می‌توان گفت که او به خاطر نادانی زشت شده است؟

هوش مصنوعی: بعد از سه روز، آن زن به جلو آمد و دو دستش را بر روی زمین گذاشت.

هوش مصنوعی: به خواجه گفتند: ای پناه و حمایت حقیقی، چرا این طلا را پنهان می‌کنی؟

هوش مصنوعی: خواجه می‌گوید که من هرگز کسی را ندیده‌ام که از پشیمانی‌اش این‌چنین بترسد.

هوش مصنوعی: نگو به آنها که این سخن را بگذار و از این مسیر دیگر سخن نگو، زیرا این کار برای تو مناسب نیست.

هوش مصنوعی: دو دستم را بر سر گذاشته‌ام تا گردنم آزاد شود و خودم را رها کنم.

هوش مصنوعی: ابر و ابرنجن به عنوان نمادی یاد می‌شود و در این بیت به شخصیتی مشهور اشاره می‌شود که ویژگی‌های خاصی را از مادر خود به ارث برده است. این فرد به خاطر نام و ویژگی‌هایش معروف و شناخته شده است و این یادگار از مادرش به او رسیده است. در واقع، اشاره به ارتباط میان فرد و پیشینه خانوادگی‌اش دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر آن همه زیبایی که از آن شخص می‌دمید، همیشه در فکر و یاد او بودم، حتی در روز و شب.

هوش مصنوعی: در خواب خود را در بهشت عدن مشاهده می‌کردم، به مانند آفتابی درخشان.

هوش مصنوعی: من همه این زرق و برق‌ها را بر دور تنم می‌دیدم، اما این دو دست نقره‌ای‌ام را بیشتر دوست داشتم.

هوش مصنوعی: گفتم که آخرین یادگار مادرم را می‌بینم و نباید دیگر آن را ببینم.

هوش مصنوعی: حور بهشتی گفت که دیگر از آنچه فرستادی، صحبت نکن و به دنبال چیز دیگری نرو.

هوش مصنوعی: هر چیزی را که تو اینجا فرستادی، ناچاراً همان را به پیش تو برگرداندیم.

هوش مصنوعی: اگرچه ممکن است صدها جهان وجود داشته باشد، اما آنچه که تو می‌فرستی و به دیگران می‌دهی، همان متعلق به توست و نشان‌دهنده‌ی وجود تو است.

هوش مصنوعی: اگر در این مسیر، اگر من بنده‌ام یا آزاد، تو را نبینم، آنچه از جانب تو نیامده را نمی‌توانم درک کنم.