هوش مصنوعی: زمانی که اسکندر به چین رسید، فغفور، حکمران چین، به او نگاه کرد و او را زیر نظر داشت.

هوش مصنوعی: بزم آنچنان باشکوهی برپا کرد که وصف آن با هزاران داستان هم نمی‌تواند بیان شود.

هوش مصنوعی: چند کاسه پر از مروارید و گوهر و سنگ‌های قیمتی را در پیشگاه اسکندر قرار دادند.

هوش مصنوعی: بگو با نام خدا شروع کن و دستی دراز کن تا آنها هم دستشان را بالا ببرند.

هوش مصنوعی: اسکندر گفت که در برابر من هیچ قدرتی نیست و تنها چیزی که در دست دارم کاسه‌ای است پر از سنگ‌های قیمتی و زیبایی مثل لعل و یاقوت.

هوش مصنوعی: چرا آن ظرف پر از مواد رنگی را خراب کردی؟ بگو چه کسی این کار را کرد، مردم چگونه از این خوراکی استفاده کردند؟ بگو.

هوش مصنوعی: شاه چین به بحر علوم گفت: «تو که چنین دانش وسیعی داری، چرا نیروی خود را در اختیار روم قرار نمی‌دهی؟»

هوش مصنوعی: گفت: هیچ چیز نمی‌تواند جوهر حقیقت را ببلعد. من فقط به نانی که می‌خورم نیاز دارم و بس.

هوش مصنوعی: من نیز روزی به موفقیت و شهرت می‌رسم، همان‌طور که دیگران در کارهای خود به این هدف می‌رسند.

هوش مصنوعی: شاه از او پرسید که چرا جواهر نمی‌خوری، در حالی که اگر نمی‌خوردی، این مقدار ثروت و دارایی برای تو لازم نبود.

هوش مصنوعی: در روم، این دو نفر به طور مستقیم وارد می‌شدند، زیرا از جایگاه شما تا آن جا فاصله زیادی نیست.

هوش مصنوعی: همهٔ موجودات شهر و مکان خاص خود را زیر پا گذاشتند و تصمیم گرفتند که به هر یک از آن‌ها بپردازند.

هوش مصنوعی: او با چندین گروه نظامی در حال حرکت بود و باعث خراب شدن و ویرانی بسیاری از رعیت‌ها شد.

هوش مصنوعی: این دو گرده را باید به درستی نگاه داشت و همزمان باید در برابر رومیان، آزادانه مقاومت کرد.

هوش مصنوعی: وقتی اسکندر دلیل را از او شنید، بلافاصله تصمیم به حرکت کرد و آن مکان را ترک کرد.

هوش مصنوعی: در سفر، گفت این شهامت و جسارت من کافی است و تا پایان عمر، قدرت و نیروی روحم همین اندازه است.

هوش مصنوعی: من تصمیم گرفتم که یک بار سفر نکنم و در عوض، در این آشفتگی به دنبال سکون و آرامش باشم.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ کس نمی‌تواند از نعمت‌های خود فراتر برود و از آنچه دارد، راضی‌تر و خوشحال‌تر باشد. یعنی قناعت یک ویژگی باارزش است و هیچ کس نمی‌تواند به مال و منزلت بیشتری دست یابد.