هوش مصنوعی: مرد سالخورده‌ای به نام زال، به خاطر مشکلات مالی‌اش، در کنار گورستان نشسته بود.

هوش مصنوعی: سال‌ها و ماه‌ها با لباس کهنه‌ای در مقابلش قرار داشتند و زخم‌ها و بخیه‌های زیادی بر روی آن دیده می‌شد.

هوش مصنوعی: هر لحظه‌ای که به او نزدیک می‌شد، انگار در حال مردن بود و او به طور پیوسته باید زخم‌های خود را بخیه می‌زد.

هوش مصنوعی: اگر یک بار به مرده‌ای توجه کنی، او را با یک بخیه هم نمی‌توانی زنده کنی.

هوش مصنوعی: هر بار که مرگ به سراغ انسان می‌آید، در واقع آنچه از زندگی در دل دارد و درونش پنهان است، مانند پارچه‌ای که دوخته شده و به مرور زمان دچار آسیب می‌شود، به طور ناگهانی نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: در نهایت روزی، پیرزنی به مرگ دچار شد و دیگر نتوانست به کارهایش ادامه دهد.

هوش مصنوعی: مردگان زیادی را آوردند، ولی زن در کارهای خود دچار اشتباه شد.

هوش مصنوعی: کسی که به شدت مضطرب و بی‌چاره شده است، از روی ناچاری در حال فریاد زدن است، اما همه کارهایی که کرده است، به ویژه تلاش برای نگه‌داشتن رشته‌ای را که به او کمک می‌کند، از دستش در رفته و دچار شکست شده است.

هوش مصنوعی: این کار به فردی مانند من مربوط نمی‌شود، پس تا کی باید منتظر بمانم و به مشکل‌های کوچکی که در زندگی وجود دارد، فکر کنم؟

هوش مصنوعی: برای دوختن خرقه (لباس) به سوزن نیاز ندارم، بلکه می‌خواهم از آتش بسوزم.

هوش مصنوعی: این کار که هر لحظه با من است، چه زمانی می‌تواند از سوزن و رشته‌ای که بر من می‌گذرد، جدا شود؟

هوش مصنوعی: زمانی که ستاره‌ها برای من سردرگم هستند، چون این کار نه مربوط به سوزن است و نه به رشته.

هوش مصنوعی: اگر تو همیشه در جهل و نادانی بمانی، هرگز نخواهی توانست این کلام را بشنوی یا درک کنی.

هوش مصنوعی: اگر تو به یک کلام گوش بدهی، لباس تو به خاطر آن سخن به مثابه کفنی خواهد شد.