هوش مصنوعی: دل شیدایی وجود دارد که دیوانه‌وار به چهره‌ای خیره شده و در دل ویرانی‌ها زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: مثل باران، از شدت اندوه بر خود می‌گریست. کسی به او گفت: چرا این‌قدر غمگین هستی و می‌گریی؟

هوش مصنوعی: به کسی که از او دور شده‌ام، گفتم که دل من به خاطر دوری تو، بسیار غمگین و آزرده است و این مشکل برای من بیشتر شده است.

هوش مصنوعی: دل گفت: وقتی تو را ترک کرد و از جای خود رفت، بدان که اندوه او در برابر خداوند بود.

هوش مصنوعی: او به خوشی از دنیا رفت و از من دور شد، نه تنها از دید من پنهان گشت بلکه از این جهان نیز بیرون رفت.

هوش مصنوعی: او به گونه‌ای مرا حیران و سردرگم کرده است که به تنهایی احساس گیجی و بلاتکلیفی می‌کنم.

هوش مصنوعی: عجب جایی است که دل من می‌خواهد به آنجا برود، و این نشان‌دهنده‌ی درد و مشکل من است.

هوش مصنوعی: آرزو دارم به جایی بروم، اما راهی که به آنجا می‌برد، در عمق دریا گم شده است.

هوش مصنوعی: اگر روزی در آنجا بیفتم، در حالی که از گریه و درد رنج می‌برم، چه خواهد شد؟

هوش مصنوعی: هر کسی که این درد عاطفی و عمیق را تجربه نکند، در واقع به خواب رفته و هرگز شعور واقعی و روشنی ندارد.

هوش مصنوعی: برای اینکه بتوانی مشکلی را به‌راحتی حل کنی، باید اول به وجود آن مشکل و درد پی ببری و آن را بپذیری. اگر درد و مشکل وجود نداشته باشد، درمان هم ضروری نیست و بنابراین کار آسان‌تری نخواهد بود.