هوش مصنوعی: خواجه اکافی وارد گفتگو شد و به قدری در کلام خود مهارت داشت که مانند سرو بر افراشته و مغرور به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: منبر او به نظر می‌رسد که بالاتر از عرش قرار دارد و آسمان در کنار او مانند فرش به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در بالایی کلام به قدری رفت که گویی زمانی دیگر از مردم، جانشان جدا شد.

هوش مصنوعی: وقتی سخن به زیبایی و بلندای خاصی بیان می‌شود، شنونده به قدری محو و متأثر می‌شود که از حال می‌رود و به زمین می‌افتد.

هوش مصنوعی: مردی به مجلس آمد و گفت که کار کفشگر را جلو ببرید.

هوش مصنوعی: خواجه که صدای درد و ناله را می‌شنود، بی‌اختیار به درد او پی می‌برد و می‌گوید: «بشنو، ببین چه چیزی را این مرد بیان می‌کند.»

هوش مصنوعی: از این کلام الهاماتی به دلم خطور کرد و دلم پر از درد و رنج شد.

هوش مصنوعی: ملهمم گفت که این صحبت‌های عمیق و بلند، برای افرادی که در فقر و تنگدستی به سر می‌برند، قابل درک نیست.

هوش مصنوعی: پرنده‌ها به بهشتی بودن و آزادی خود می‌بالند، اما آنهایی که در قفس هستند یا در زنجیر، نمی‌توانند از این حال و هوای آزادی و زندگی حقیقی بهره‌مند شوند.

هوش مصنوعی: مسافران را همانند پرندگان بسوزان، زیرا آن‌ها در ازای سختی‌های سفر، به چیزی بیشتر از پاره‌ای از لباسشان نمی‌رسند.

هوش مصنوعی: اهل مجلس در حال حرکت هستند و مانند یک دوزنده حرفه‌ای، در کار خود دقت و مهارت به خرج می‌دهند.

هوش مصنوعی: تو به یک پشه قدرت یک فیل می‌دهی و به یک مور در شرایطی که مجبور است، مانند جبرئیل کمک می‌کنی. این جمله نشان‌دهنده‌ی تناقض یا غیر منطقی بودن این رفتار است؛ یعنی یک موجود کوچک را توانمند می‌کنی و موجودی دیگر را در شرایط خاص و بزرگتر از آنچه هست، یاری می‌رسانی.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی در یک مسیر پیشرفت کنی، باید با تلاش و پشتکار، موانع را از سر راه برداری و به هدف خود برسید.

هوش مصنوعی: وقتی که کاری از اندازه و حدود خود فراتر می‌رود، فردی که مسئولیت آن کار را دارد، به شدت دچار مشکل یا ناامیدی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر عشق از حد طاقت فرد فراتر برود، مالک آن عشق به جان خود آسیب می‌زند و ممکن است به مرگ او منجر شود.