هوش مصنوعی: رابعه روزی در فصل بهار، در خانه‌ای که تاریک و غم‌انگیز بود، قرار گرفت.

هوش مصنوعی: سرش را از همه چیز می‌گیرد و در زیر پناه می‌گیرد، مانند اینکه به خوشی و شادی به زندگی ادامه می‌دهد تا زمانی که به پایان برسد.

هوش مصنوعی: زاهدی در حضور او گفت: اکنون زمان آن رسیده است که برآیی و به تماشای دنیا بپردازی.

هوش مصنوعی: تا وقتی که زیبایی‌های آفرینش او را تماشا کنی، دیگر چرا باید از این حال و زندگی دلگیر و ناراحت باشی؟

هوش مصنوعی: رابعه به او گفت که بیایید به خانه تا بتوانید سازنده و خالق را ببینید، ای دیوانه.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی می‌خواهم به زیبایی‌های دریا و زمین بپردازم، در حالی که زیبایی واقعی در کنار من حاضر است؟

هوش مصنوعی: اگر در دل تو نشانه‌ای از سازنده وجود داشته باشد، در مقابل آن ساخته، همچون کاهی ناچیز خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر کسی به این صورت در مسیر خود قرار گرفته باشد، باید بپرسیم چه باید کرد که راه طولانی‌تری را برای خود ایجاد نکند.

هوش مصنوعی: دیدن جمال محبوب، همانند دیدن کعبه برای جان انسان است. وقتی که انسان به کعبهٔ دل خود نگاه می‌کند، در واقع زیبایی معشوق را در آن‌جا مشاهده می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر جهان را به درستی ببینی، تو را بینا می‌دانم؛ اما اگر نتوانی این کار را انجام دهی، تو را نابینای بی‌ایمان تصور می‌کنم.