هوش مصنوعی: ابلیس لعین بر فرعون، یک بار سنگینی از ریگ برداشت و به او نشان داد.

هوش مصنوعی: پس از اینکه آن دانه مروارید نمایان شد، دوباره به شکل ریگ و دانه‌ای دیگر تبدیل شد.

هوش مصنوعی: گفت که این سنگ ریزه و گوهر را بگیر و تبدیل کن، تو نیز پاسخ دادی که من از این موضوع هیچ چیزی نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: ابلیس شوم زبانش را باز کرد و گفت: "تو با این چهره و موی بلند خود، چگونه چنین هستی؟"

هوش مصنوعی: اگر تو گدایی می‌کنی، چرا ادعای خدایی داری؟ این به من زشت و ناپسند است.

هوش مصنوعی: هر بار که بر تخت نشسته‌ای، تاجی زیبا و خاص بر سرت خواهی گذاشت.

هوش مصنوعی: با این‌که تو ریش بلندی داری و در گرما به سر می‌بردی، اما نباید به خودت مغرور باشی و باید از عیب‌های خود شرمنده باشی.

هوش مصنوعی: با این چنین نیروی عمیق و پراکنده، هرگز در بندگی نمی‌پذیرم.

هوش مصنوعی: وقتی تو هم دیوانه‌ای و هم زال، در گوش خداوند چه کسی می‌تواند تو را بپذیرد؟ سکوت کن.

هوش مصنوعی: من هر لحظه نفس کافر را در اطاعتش آزمایش می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر لحظه او را در خطرهای مختلف می‌بینم و از هر بدتر، بدتر از آن را مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرچه این سگ با من کند، آن کار را برای من ایجاد می‌کند. اگر هم که به کفر بروم، باز همان کار را انجام خواهد داد.

هوش مصنوعی: هیچکس مانند من دشمنی ندارد و هیچکس هم نمی‌داند که من چطور هستم.

هوش مصنوعی: آنچه بر من می‌گذرد، برای کسی دیگر پیش نیامده است. این افتخار و سربلندی هنوز از من دور نشده است.

هوش مصنوعی: خوشبختی من مانند یک میغی بود که فقط در خشک شدن خلاصه می‌شود و حاصل عمر من چیزی جز حسرت نیست.

هوش مصنوعی: بدن من با یک درد، هیچ کمکی نکرد و به اندازه‌ای نازک و ضعیف شد که انگار فقط یک مو وجود دارد و باز هم به آن مو هم کمکی نکرد.

هوش مصنوعی: متأسفانه ما جان خود را در دنیای مادی هزینه کردیم و ارزش روح و وجود خود را که به اندازه ذره‌ای هم نشناخته‌ایم، نادیده گرفتیم.

هوش مصنوعی: ما در میان طوفان تشنه می‌میریم، در حالی که آب از چشمه‌های حیوانات به راحتی جاری است.

هوش مصنوعی: در این دنیا نه از لذت‌های زندگی چیزی باقی می‌ماند و نه از روشنایی عمر ما.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانیم روی دردهایمان درمانی پیدا کنیم وقتی که عمر ما به غم و اندوه سپری شده است؟

هوش مصنوعی: دل از درد و رنجی که می‌کشد، همچون آهن سخت و محکم شده است. اما حالا سؤال این است که چرا دل که از خون جاریست، باید به چنین سختی و درد بپردازد؟

هوش مصنوعی: برای اینکه بتوانی خود را مردی حقیقی بنامیش، باید تجربیات و سختی‌های زندگی را پشت سر بگذاری و به نقطه‌ای از درک و شناخت برسیدی. تنها با گذراندن آزمایش‌ها و چالش‌هاست که می‌توانی به بلوغ و پختگی لازم دست یابی.

هوش مصنوعی: هر کس که در نظر خود، اشخاص و چیزهای ناخواسته را بی‌اهمیت بداند، به راز و جمال الهی دسترسی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: تو همچون درویشی بی‌باور به راه می‌روی، اما چه کسی می‌تواند در برابر او این‌گونه بایستد؟

هوش مصنوعی: زمانی که تو به دیگران آسیب می‌زنی و در درونت خالی و بی‌اعتقاد هستی، وقتی با چهره‌ای بیگانگی به خداوند می‌نگری، دل‌نگرانی و ترس در وجودت پیدا می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی تو در این خانه حالتی غمگین و ماتم‌زده داری، چطور ممکن است دلت شاد و خوشحال باشد؟