هوش مصنوعی: مجنون هر لحظه بیشتر در حال جنون بود و همچنان در محله لیلی می‌گشت.

هوش مصنوعی: او هر چیزی را که در کوی لیلی می‌دید، می‌بوسید و بر آن بوسه می‌داد.

هوش مصنوعی: گاهی محیط و فضایی که در آن هستیم، ما را در بر می‌گیرد و گاه به طور کامل همه وجود ما را فرامی‌گیرد و تسخیر می‌کند.

هوش مصنوعی: او در کوی خوش فریاد می‌زد و از هر طرف خاک خوشبو برمی‌افشاند.

هوش مصنوعی: روز بعد یکی از آن‌ها از دیگری پرسید چرا شب گذشته اینقدر سر و صدا و هیاهو راه انداختی؟

هوش مصنوعی: آیا هیچ دیوار و دربی برای خودت نساختی؟ اگر داشتی، می‌توانستی در آغوش بگیری و در پناهش بمانی؟

هوش مصنوعی: اگر از درِ زندگی برایت فرصتی فراهم نشود، هرگز نخواهی توانست از دیوار مشکلات بگذری و به آنچه می‌خواهی دست یابی.

هوش مصنوعی: مجنون به یاد یک سوگند بزرگ، گفت که تا وقتی در کوی محبوبش ساکن شوم.

هوش مصنوعی: من هرگز در کوچه‌های او چیزی جز چهره‌اش ندیدم، نه بر در و دیوار.

هوش مصنوعی: اگر من بر در لیلی بوسه بزنم، مانند این است که لیلی را در آغوش گرفته‌ام. حتی اگر خاک او را بر سرم بریزم، باز هم لیلی را در قلب خود حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در کوی او، که همه جا لیلی وجود داشت، تنها به خاطر روی او بودم و به همین خاطر، هرگز به آن کوی توجه نداشتم.

هوش مصنوعی: در هر زمان لازم است که صد دیدگاه داشته باشی و برای هر دیدگاه نیاز به صد نوع نگاه و برداشت متفاوت است.

هوش مصنوعی: هر بار که به چیزی نگاه می‌کنی، انگار به زیبایی و شگفتی‌های الهی یکصد بار دیگر خیره می‌شوی.

هوش مصنوعی: دل وقتی که چنین نگاهی دارد، هرگز ارزش خود را از دست نمی‌دهد، حتی اگر مدت زمانی از دید پنهان باشد.

هوش مصنوعی: اگر به جای یک نگاه فقط یک لحظه درنگ می‌کردی، هزاران چشم می‌دیدی که در کارشان غرق هستند.