عطار » مختارنامه » باب نهم: در مقام حیرت و سرگشتگی » شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زانگه که بقا روی نمودست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>هر لحظه تحیری فزودست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بود و نبود من چه سودست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>چون میبندانم که چه بودست مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱

زانگه که بقا روی نمودست مرا
هر لحظه تحیری فزودست مرا
از بود و نبود من چه سودست مرا
چون میبندانم که چه بودست مرا

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به حالتی از تحیر و سرگشتگی اشاره می‌کند. او با دیدن زیبایی و بقای خود، در هر لحظه بیشتر دچار حیرت می‌شود و به این می‌اندیشد که وجود و عدم او چه فایده‌ای دارد. همچنین، درک آنچه که بوده، برایش دشوار است و از این وضعیت دچار سردرگمی شده است.

شمارهٔ ۱۹

شمارهٔ ۲۰

هوش مصنوعی: از زمانی که وجود پایدار خود را به من نشان داده‌ای، هر لحظه در حیرت و شگفتی بیشتری فرو می‌روم.

زانگه که بقا روی نمودست مرا

هر لحظه تحیری فزودست مرا

هوش مصنوعی: از وجود و عدم من چه فایده‌ای برایم دارد، وقتی که به من می‌گویند که چه چیز هستم یا چه نبوده‌ام.

از بود و نبود من چه سودست مرا

چون میبندانم که چه بودست مرا

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده