عطار » مختارنامه » باب نهم: در مقام حیرت و سرگشتگی » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردا که به جز درد مرا کار نبود</p></div>
<div class="m2"><p>وز مِهْ دِه و ده کسی خبردار نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عمری رفتم چو راه بردم به دهی</p></div>
<div class="m2"><p>خود در همه ده نشان دیار نبود</p></div></div>

منتخب اشعار شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری (غزلیات، قصاید، منطق الطیر، مصیبت نامه، الهی نامه، اسرار نامه، خسرو نامه، مختار نامه) به اهتمام و تصحیح دکتر تقی تفضلی - فریدالدین محمد عطار نیشابوری - تصویر ۳۶۷

شمارهٔ ۱۷

دردا که به جز درد مرا کار نبود
وز مه ده و ده کسی خبردار نبود
عمری رفتم چو راه بردم به دهی
خود در همه ده نشان دیار نبود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و رنجی که تنها سهم اوست سخن می‌گوید و lament می‌کند که هیچ‌کس در اطرافش از حال او مطلع نیست. او به یاد می‌آورد که سال‌ها در سفری به دهی رفته، اما هیچ نشانی از هویت و دیار خود نیافته است. این ابیات حس تنهایی و غم را به خوبی منتقل می‌کنند.

شمارهٔ ۱۵

دردا که به جز درد مرا کار نبود
وز مهْ ده و ده کسی خبردار نبود
عمری رفتم چو راه بردم به دهی
خود در همه ده نشان دیار نبود

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: ای کاش که جز درد و رنج من چیزی نبود و از می و میخانه هیچ‌کس خبر نداشت.

دردا که به جز درد مرا کار نبود

وز مِهْ دِه و ده کسی خبردار نبود

هوش مصنوعی: عمری را گذراندم و مانند یک راهنما در مسیر زندگی پیش رفتم، اما در هیچ نقطه‌ای از این راه مشخصات و نشانه‌ای از سرزمین و دیار خود پیدا نکردم.

عمری رفتم چو راه بردم به دهی

خود در همه ده نشان دیار نبود

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده