عطار » مختارنامه » باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر اول کار، آتش افزون گردد</p></div>
<div class="m2"><p>خاکستر بین که آخرش چون گردد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اوّل تن تو چو دل شود غرّه مباش</p></div>
<div class="m2"><p>کاخر بینی کان همه دل خون گردد</p></div></div>

شمارهٔ ۸

گر اول کار آتش افزون گردد
خاکستر بین که آخرش چون گردد
اول تن تو چو دل شود غره مباش
کاخر بینی کان همه دل خون گردد

هوش مصنوعی: این شعر به اهمیت پرهیز از غرور و فریبندگی دنیای ظاهری اشاره دارد. ابتدا شعله آتش یا لذت‌های دنیوی ممکن است شعف‌آور باشد، اما در نهایت، نتیجه‌اش به خاکستر تبدیل می‌شود. همچنین، اشاره می‌کند که اگر تن و بدن انسان به دلش دل ببندد و مغرور شود، سرانجام باید ببیند که دلش بر اثر تجربه‌های تلخ، خونین و آسیب‌دیده می‌شود. به عبارت دیگر، نباید به جنبه‌های ظاهری و زودگذر زندگی فریفتل شد.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: اگر در آغاز کار آتش زیادتر شود، در پایان خواهی دید که نتیجه‌اش چه خواهد بود.

گر اول کار، آتش افزون گردد

خاکستر بین که آخرش چون گردد

هوش مصنوعی: در ابتدا ممکن است بدن تو به نظر خوب و زیبا بیاید، اما فریب نخور؛ زیرا در نهایت خواهی دید که همه آن زیبایی به درد خواهد خورد و دل را به درد می‌آورد.

اوّل تن تو چو دل شود غرّه مباش

کاخر بینی کان همه دل خون گردد

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده