عطار » مختارنامه » باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا » شمارهٔ ۳۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی باشی بی سر و بن، هیچ مباش</p></div>
<div class="m2"><p>خاموشی جوی و در سخن، هیچ مباش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا کی گوئی که من چه خواهم کردن</p></div>
<div class="m2"><p>تو هیچ نهای، هیچ مکن، هیچ مباش</p></div></div>

شمارهٔ ۳۵

تا کی باشی بی سر و بن هیچ مباش
خاموشی جوی و در سخن هیچ مباش
تا کی گویی که من چه خواهم کردن
تو هیچ نهای هیچ مکن هیچ مباش

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از مخاطب می‌خواهد که تا چه زمانی به بی‌عملی و بی‌هدف بودن ادامه می‌دهد. او تأکید می‌کند که باید از سکوت و بی‌تحرکی خارج شود و در انجام کارها فعال باشد. در نهایت، شاعر به این نتیجه می‌رسد که نباید به فکر کردن دربارهٔ آینده و خواسته‌ها صرفاً بسنده کرد و باید اقدام کرد.

شمارهٔ ۳۳

شمارهٔ ۳۴

هوش مصنوعی: برای چه مدت می‌خواهی بی‌هویت و بی‌اساس باشی؟ هیچ‌گاه خاموش نمان و در صحبت کردن، هیچ‌گاه ساکت نباش.

تا کی باشی بی سر و بن، هیچ مباش

خاموشی جوی و در سخن، هیچ مباش

هوش مصنوعی: چرا همیشه می‌گویی من چه کار خواهم کرد؟ تو هیچ چیزی از آینده نمی‌دانی، پس هیچ چیزی نگو و هیچ کار خاصی نکن.

تا کی گوئی که من چه خواهم کردن

تو هیچ نهای، هیچ مکن، هیچ مباش

شمارهٔ ۳۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده