عطار » مختارنامه » باب هفتم: در بیان آنكه آنچه نه قدم است همه محو عدم است » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر بر در آفتاب روشن باشم</p></div>
<div class="m2"><p>آن به که چو سایه نامعین باشم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون هست کسی که اوست هر چیز که هست</p></div>
<div class="m2"><p>هرگز نبود روا که من من باشم</p></div></div>

شمارهٔ ۷

گر بر در آفتاب روشن باشم
آن به که چو سایه نامعین باشم
چون هست کسی که اوست هر چیز که هست
هرگز نبود روا که من من باشم

هوش مصنوعی: در این شعر، گویا شاعر به اهمیت وجود و نور آفتاب اشاره می‌کند. او می‌گوید که بودن در نور و روشنایی بهتر از آن است که به‌عنوان سایه‌ای نامشخص باشیم. همچنین او تأکید می‌کند که وجود خداوند، که همه‌چیز را در بر می‌گیرد، موجب می‌شود که هیچ‌کس نباید به خودی خود، مستقل و جدی باشد. در واقع، شاعر به تواضع و وابستگی انسان به وجود الهی اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: اگر در مقابل نور خورشید قرار بگیرم و روشن باشم، برایم بهتر است تا اینکه به صورت سایه‌ای نامشخص و بی‌هویت وجود داشته باشم.

گر بر در آفتاب روشن باشم

آن به که چو سایه نامعین باشم

هوش مصنوعی: چون کسی هست که منبع و اصل هر چیزی است، هرگز جایز نیست که من فقط به خودم بپردازم و خود را مهم بدانم.

چون هست کسی که اوست هر چیز که هست

هرگز نبود روا که من من باشم

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده