عطار » مختارنامه » باب هفتم: در بیان آنكه آنچه نه قدم است همه محو عدم است » شمارهٔ ۴۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عمری به فنا بر دلم آوردم دست</p></div>
<div class="m2"><p>تا دل ز فنا به زاری زار نشست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از هیچ نترسم جز از آن کاین دل پست</p></div>
<div class="m2"><p>با خاک شود چنانکه پندارد هست</p></div></div>

شمارهٔ ۴۴

عمری به فنا بر دلم آوردم دست
تا دل ز فنا به زاری زار نشست
از هیچ نترسم جز از آن کاین دل پست
با خاک شود چنانکه پندارد هست

هوش مصنوعی: شاعر در این اشعار از درد و رنجی که در دلش احساس می‌کند سخن می‌گوید. او می‌گوید که عمرش را به بیهوده گذرانده و دلش تحت تأثیر این فنا و نابودی به زاری افتاده است. او تنها از این می‌ترسد که دلش به خاک و نیستی تبدیل شود و دیگر هیچ وجودی نداشته باشد.

شمارهٔ ۴۲

شمارهٔ ۴۳

هوش مصنوعی: سال‌ها با دل خود به عنوان منبع غم و اندوه مواجه شدم، تا اینکه دل خود را از این تباهی و زحمت رها کردم و به حالت گریه و زاری افتادم.

عمری به فنا بر دلم آوردم دست

تا دل ز فنا به زاری زار نشست

هوش مصنوعی: من از هیچ چیز نگران نیستم جز این که دل حقیر من به خاک برود و فکر کند که چیزی وجود دارد.

از هیچ نترسم جز از آن کاین دل پست

با خاک شود چنانکه پندارد هست

شمارهٔ ۴۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده