عطار » مختارنامه » باب هفتم: در بیان آنكه آنچه نه قدم است همه محو عدم است » شمارهٔ ۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون در ره این کار مرا دید فزود</p></div>
<div class="m2"><p>آمد غم کار و دیدهٔ دید ربود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چشم دل دوربین درین بحر محیط</p></div>
<div class="m2"><p>چندان که فرو دید، فرا دید نبود</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۲۳

شمارهٔ ۳۷

چون در ره این کار مرا دید فزود
آمد غم کار و دیده دید ربود
چشم دل دوربین درین بحر محیط
چندان که فرو دید فرا دید نبود

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر بیان می‌کند که وقتی در مسیر کار خود به دشواری‌ها و غم‌های آن برخورد، اشک را به چشم آورد. او با چشم دل می‌تواند به عمق مسائل نگاه کند و هر چه بیشتر غور می‌کند، می‌یابد که بسیاری از مشکلات در واقع وجود ندارند. به عبارت دیگر، او به عمق مسائل می‌نگرد و متوجه می‌شود که درد و رنج‌ها ممکن است در نگاه اول بزرگ و مهم به نظر برسند، اما در واقعیت به آن اندازه که فکر می‌شود، جدی نیستند.

شمارهٔ ۳۵

شمارهٔ ۳۶

هوش مصنوعی: وقتی او مرا در مسیر این کار دید، غم و اندوهی بر من سایه افکند و به شدت توجه مرا جلب کرد.

چون در ره این کار مرا دید فزود

آمد غم کار و دیدهٔ دید ربود

هوش مصنوعی: چشم دل مانند یک دوربین در این دریای وسیع به قدری چیزی را که از عمق آن مشاهده کرد، حتی فراتر از آن را نمی‌تواند ببیند.

چشم دل دوربین درین بحر محیط

چندان که فرو دید، فرا دید نبود

شمارهٔ ۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده