عطار » مختارنامه » باب هفتم: در بیان آنكه آنچه نه قدم است همه محو عدم است » شمارهٔ ۳۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر ما به هزار تک بخواهیم دوید</p></div>
<div class="m2"><p>آخر طمع از خویش بخواهیم برید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>فی الجمله تو هر چه بایدت نامش کن</p></div>
<div class="m2"><p>چیزی است که ما درو نخواهیم رسید</p></div></div>

شمارهٔ ۳۵

گر ما به هزار تک بخواهیم دوید
آخر طمع از خویش بخواهیم برید
فی الجمله تو هر چه بایدت نامش کن
چیزی است که ما درو نخواهیم رسید

هوش مصنوعی: شاعر در این مصراع‌ها به این نکته می‌پردازد که با تلاش و کوشش بسیار، همچنان نمی‌توان به برخی اهداف دست یافت. او بر این باور است که هرچه بخواهیم و نامش را بگذاریم، در نهایت چیزی است که ما به آن نخواهیم رسید، بنابراین باید از طمع و آرزوهای بی‌پایه کنار بکشیم.

شمارهٔ ۳۳

شمارهٔ ۳۴

هوش مصنوعی: اگرچه ما هزار بار هم بخواهیم تلاش کنیم و به دویدن ادامه دهیم، اما در نهایت باید از آرزوهای خود دست بکشیم.

گر ما به هزار تک بخواهیم دوید

آخر طمع از خویش بخواهیم برید

هوش مصنوعی: به طور کلی، هر چیزی که باید به آن اشاره کنی، چیزی است که ما هرگز به آن دست نخواهیم یافت.

فی الجمله تو هر چه بایدت نامش کن

چیزی است که ما درو نخواهیم رسید

شمارهٔ ۳۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده