عطار » مختارنامه » باب هفتم: در بیان آنكه آنچه نه قدم است همه محو عدم است » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل از می عشق مست میپنداری</p></div>
<div class="m2"><p>جان شیفتهٔ الست میپنداری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تو نیستی و بلای تو در ره عشق</p></div>
<div class="m2"><p>آنست که خویش، هست میپنداری</p></div></div>

شمارهٔ ۱۸

دل از می عشق مست میپنداری
جان شیفته الست میپنداری
تو نیستی و بلای تو در ره عشق
آنست که خویش هست میپنداری

هوش مصنوعی: این شعر به این موضوع اشاره دارد که عشق و شیدایی باعث می‌شود انسان دچار خودگمانی و توهم شود. شاعر می‌گوید که عاشق نباید خود را بالاتر از آنچه هست ببیند و به اشتباه تصور کند که در مسیر عشق مستقل و بی‌نیاز است. این عشق به او این توهم را می‌دهد که خود را در مقام است می‌پندارد.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: دل‌تان را از بادهٔ عشق سیراب می‌دانید و جان‌تان را آن‌چنان به‌خود مشغول می‌یابید که گویی همیشه وجود داشته‌اید.

دل از می عشق مست میپنداری

جان شیفتهٔ الست میپنداری

هوش مصنوعی: تو در میان عشق نیستی، اما درد و رنجی که وجودت بر دل عاشق گذاشته، باعث شده خود را موجودی در این راه تصور کنی.

تو نیستی و بلای تو در ره عشق

آنست که خویش، هست میپنداری

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده