عطار » مختارنامه » باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شمع آمد و گفت: چون منم دشمنِ من</p></div>
<div class="m2"><p>کوکس که به گازی ببُرد گردنِ من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر بُکْشَنْدم تنم بماند زنده</p></div>
<div class="m2"><p>ور زنده بمانم بنماند تنِ من</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3972 - عطار » مختارنامه » باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع » شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

شمع آمد و گفت چون منم دشمن من
کوکس که به گازی ببرد گردن من
گر بکشندم تنم بماند زنده
ور زنده بمانم بنماند تن من

هوش مصنوعی: شمع به بیان احساس خود می‌گوید که دشمن خودش است و احساس می‌کند که موجودی دیگر با تهدیدش می‌تواند به او آسیب برساند. او بیان می‌کند که حتی اگر جانش را بگیرند، وجودش باقی خواهد ماند و اگر زنده بماند، جسمش پایدار نخواهد بود. این بیان نشان‌دهنده تقابل میان زندگی و جسم است.

شمارهٔ ۱۶

شمع آمد و گفت چون منم دشمن من
کوکس که به گازی ببرد گردن من
گر بکْشنْدم تنم بماند زنده
ور زنده بمانم بنماند تن من

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: شمع به من گفت: من دشمن خودم هستم، پس دشمن من کجاست که با شعله‌ام، جانم را می‌گیرد؟

شمع آمد و گفت: چون منم دشمنِ من

کوکس که به گازی ببُرد گردنِ من

هوش مصنوعی: اگر مرا بکشند، بدنم باقی خواهد ماند، و اگر زنده بمانم، بدنم نخواهد ماند.

گر بُکْشَنْدم تنم بماند زنده

ور زنده بمانم بنماند تنِ من

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده