عطار » مختارنامه » باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شمع آمد و گفت: با چنین کار درشت</p></div>
<div class="m2"><p>تاکی دارم نهاده بر لب انگشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن را که به آتش است زنده که بسوخت</p></div>
<div class="m2"><p>و آن راکه به بادی بتوان کشت که کشت</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3971 - عطار » مختارنامه » باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع » شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

شمع آمد و گفت با چنین کار درشت
تاکی دارم نهاده بر لب انگشت
آن را که به آتش است زنده که بسوخت
و آن راکه به بادی بتوان کشت که کشت

هوش مصنوعی: شمع می‌گوید که با این کار بزرگ، نمی‌توان ادامه داد. اشاره می‌کند که آن چیزی که در آتش است، نمی‌تواند دوام بیاورد و آن چیزی که تحت تأثیر باد است، می‌تواند از بین برود. به طور کلی، شمع به شکنندگی و زودگذری زندگی اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: شمع گفت: با این کارهای بزرگ، تا چه زمانی می‌توانم در اینجا باشم و خود را بر لبه‌ی انگشت نگه‌دارم؟

شمع آمد و گفت: با چنین کار درشت

تاکی دارم نهاده بر لب انگشت

هوش مصنوعی: کسی که به آتش زنده است، به راحتی می‌تواند بسوزد، و همچنین کسی که به باد گرفتار می‌شود، به سادگی می‌تواند نابود شود.

آن را که به آتش است زنده که بسوخت

و آن راکه به بادی بتوان کشت که کشت

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده