عطار » مختارنامه » باب چهل و هفتم: در معانیی كه تعلق به شمع دارد » شمارهٔ ۵۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شمعم که ز خود نهان فرو میگریم</p></div>
<div class="m2"><p>میخندم و هر زمان فرو میگریم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر گریهٔ من چو هیچ کس واقف نیست</p></div>
<div class="m2"><p>خوش خوش به درون جان فرو میگریم</p></div></div>

شمارهٔ ۵۱

شمعم که ز خود نهان فرو میگریم
میخندم و هر زمان فرو میگریم
بر گریه من چو هیچ کس واقف نیست
خوش خوش به درون جان فرو میگریم

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساسات درونی و غم‌های پنهان خود صحبت می‌کند. او در حالی که وانمود می‌کند که خوشحال است و می‌خندد، در واقع در دل غمگین و گریه‌کنان است. او اشاره می‌کند که هیچ‌کس از درد و اندوه او خبر ندارد و تنها درون خود به گریه می‌پردازد.

شمارهٔ ۴۹

شمارهٔ ۵۰

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که در خفا اشک می‌ریزد. با وجود این، لبخند می‌زنم و هر لحظه به یاد درد درونی خود گریه می‌کنم.

شمعم که ز خود نهان فرو میگریم

میخندم و هر زمان فرو میگریم

هوش مصنوعی: وقتی هیچ‌کس از درد و غم من آگاه نیست، به آرامی در دل خود می‌گریم.

بر گریهٔ من چو هیچ کس واقف نیست

خوش خوش به درون جان فرو میگریم

شمارهٔ ۵۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده