عطار » مختارنامه » باب چهل و هفتم: در معانیی كه تعلق به شمع دارد » شمارهٔ ۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شمعم که غذای من ز من خواهد بود</p></div>
<div class="m2"><p>در چنبر حلقِ من رسن خواهد بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کس را چه گناه کاین همه سوز و گداز</p></div>
<div class="m2"><p>چون شمع مرا ز خویشتن خواهد بود</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۵۴

شمارهٔ ۳۷

شمعم که غذای من ز من خواهد بود
در چنبر حلق من رسن خواهد بود
کس را چه گناه کاین همه سوز و گداز
چون شمع مرا ز خویشتن خواهد بود

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به بیان احساسات شدید و درونی خود می‌پردازد. او به شمعی تشبیه می‌شود که به آرامی در حال ذوب شدن است و غذای او، خود اوست. در این حالت، او از گناه و درد ناشی از سوز و گداز خویش می‌گوید، زیرا این درد نتیجه‌ی عشق و وابستگی عمیق او به کسی یا چیزی است که او را به این وضع دچار کرده است. شاعر درواقع به دوگانگی و رنجی که عشق به همراه دارد، اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۳۵

شمارهٔ ۳۶

هوش مصنوعی: من شمعی هستم که برای زنده ماندن به وجود خودم نیاز دارم و در میان گرداب زندگی، به دور خودم درهم تنیده شده‌ام.

شمعم که غذای من ز من خواهد بود

در چنبر حلقِ من رسن خواهد بود

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را نمی‌توان گناهکار دانست که چرا این‌قدر سوز و آتش دارد؛ مانند شمع، این طاقت‌فرسا بودن تنها به خود من برمی‌گردد.

کس را چه گناه کاین همه سوز و گداز

چون شمع مرا ز خویشتن خواهد بود

شمارهٔ ۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده