عطار » مختارنامه » باب چهل و هفتم: در معانیی كه تعلق به شمع دارد » شمارهٔ ۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شمعم که خوشی میان سوزم بکُشند</p></div>
<div class="m2"><p>گر بهتر و گر بتر فروزم بکُشند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر شمع نیم چرا به هر جمع مرا</p></div>
<div class="m2"><p>شب میسوزند تا به روزم بکُشند</p></div></div>

شمارهٔ ۳۶

شمعم که خوشی میان سوزم بکشند
گر بهتر و گر بتر فروزم بکشند
گر شمع نیم چرا به هر جمع مرا
شب میسوزند تا به روزم بکشند

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساسات خود به تصویر می‌کشد و به تشبیه شمعی می‌پردازد که در میانه‌ی درد و سوزش قرار دارد. او می‌گوید که اگر خوشحال باشد یا ناراحت، باز هم او را خواهند سوزاند. با این حال، اگر شمعی نیست، پس چرا در جمع‌های مختلف او را به آتش می‌کشند. در نهایت، او در شب و در خاموشی، درست تا روشن شدن روز، در حال سوختن است.

شمارهٔ ۳۴

شمارهٔ ۳۵

هوش مصنوعی: من همچون شمعی هستم که در حال سوختن و از بین رفتن است. اگر قرار باشد خوشی‌ام را بگیرند، چه بهتر و چه بدتر، باز هم ادامه می‌دهم به سوختن.

شمعم که خوشی میان سوزم بکُشند

گر بهتر و گر بتر فروزم بکُشند

هوش مصنوعی: اگر من شمع نیستم، چرا در هر جمعی مرا مثل شمع می‌سوزاند تا به صبح برسم و بمیرم؟

گر شمع نیم چرا به هر جمع مرا

شب میسوزند تا به روزم بکُشند

شمارهٔ ۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده