عطار » مختارنامه » باب چهل و ششم: در معانیی كه تعلّق به صبح دارد » شمارهٔ ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دوش آن بت مستم به طلب آمده بود</p></div>
<div class="m2"><p>شب خوش میکرد آن که به شب آمده بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چه سود که چون صبح وصالش بدمید</p></div>
<div class="m2"><p>جانم به وداع تن به لب آمده بود</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3441 - عطار » مختارنامه » باب چهل و ششم: در معانیی كه تعلّق به صبح دارد » شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

دوش آن بت مستم به طلب آمده بود
شب خوش میکرد آن که به شب آمده بود
چه سود که چون صبح وصالش بدمید
جانم به وداع تن به لب آمده بود

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر اشتیاق و دلتنگی شاعر برای معشوق است. او به زیبایی وصف می‌کند که چگونه در شب به دنبال معشوق بوده و لحظات خوشی را با او سپری کرده است. اما با فرا رسیدن صبح و جدایی، احساس ناامیدی و اندوه او دوچندان می‌شود و جانش به وداع و پایان نزدیک می‌شود. این تضاد میان شب و روز، مینا و درد جدایی را به تصویر می‌کشد.

شمارهٔ ۴۰

شمارهٔ ۴۱

هوش مصنوعی: دیشب آن معشوقه‌ی دلربا به سراغ من آمد و من را به خوبی و خوشی دعوت کرد. آن کسی که در شب به سراغم آمده بود، حالتی شگفت‌انگیز و جذاب داشت.

دوش آن بت مستم به طلب آمده بود

شب خوش میکرد آن که به شب آمده بود

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد که وقتی صبح وصالش فرا می‌رسد و جانم در آستانه وداع است، من دیگر در قید زندگی باشم؟

چه سود که چون صبح وصالش بدمید

جانم به وداع تن به لب آمده بود

شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده