عطار » مختارنامه » باب چهل و ششم: در معانیی كه تعلّق به صبح دارد » شمارهٔ ۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>امشب که مرا نه تاب و نه تب بودست</p></div>
<div class="m2"><p>با یار به هم جامِ لبالب بودست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای صبح! در آن کوش که امشب ندمی</p></div>
<div class="m2"><p>زیرا که مرا روز خود امشب بودست</p></div></div>

شمارهٔ ۳۷

امشب که مرا نه تاب و نه تب بودست
با یار به هم جام لبالب بودست
ای صبح در آن کوش که امشب ندمی
زیرا که مرا روز خود امشب بودست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر احساس می‌کند که در شب هیچ تمایلی به خواب و استراحت ندارد و در کنار یار خود به حالتی خوشایند و پر از شور و شوق قرار دارد. او از صبح می‌خواهد که به او فرصت بدهد تا از شادی‌های این شب بهره‌مند شود، زیرا این شب برای او به عنوان روزی پر از زندگی و احساسات قوی به شمار می‌رود.

شمارهٔ ۳۵

شمارهٔ ۳۶

هوش مصنوعی: امشب که نه حال و حوصله‌ای دارم و نه دلی مضطرب، با دوست در حال شادی و سرخوشی هستیم و جامی پر از نوشیدنی در دست داریم.

امشب که مرا نه تاب و نه تب بودست

با یار به هم جامِ لبالب بودست

هوش مصنوعی: ای صبح! تلاش کن که امشب نفسی نکشم، زیرا که امشب برای من روز خودم است.

ای صبح! در آن کوش که امشب ندمی

زیرا که مرا روز خود امشب بودست

شمارهٔ ۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده